La prononciacion qu'ei [sarni'gét] (grafia fonetica deus autors). Las fòrmas ancianas que son : Sarnigued en 1285, Sarniguet en 1293, De Sernigueto, en latin, en 1313 e 1379, De Sarnigueto, en latin, en 1342, Serniguet en 1429 (e autas atestacions interpretablas en Sern- o en Sarn-), Sarniguet (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIII)[2].
Segon Dauzat, Sarniguet qu'ei lo medish mot, probablament, dab un sufixe diferent, que l'« ancian provençau » sarnegol, « can de caça »[3].
Segon Palay, Sarniguèt qu'ei un nom de craba, nom de lòc e de persona. Segon Negre, que vien probablament deu shafre occitan sarnego, « persona caitiva »[2].
Segon Miquèu Grosclaude, totas aqueras proposicions que son estranhas e inversemblablas. Lo nom qu'ei escur[2].
Segon Xavier Ravier, Sarniguet qu'ei lo diminutiu de Sarriac, situat a 9 km, ancian *Sereniacu, derivat sufixat de Serenus; que i agó sovent en Bigòrra supression de -n- intervocalica quitament quand èra palatalizada (-nh-) e lo resultat de *Sereniacu que vengó Sarriac; que i a tanben en Naut Léger un Sarniac qui a per diminutiu Sarniaguet[4] (escriut Sarniguet sus las mapas anterioras a la mapa IGN actuala, quina ei la bona licçon ?).
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 644
↑Xavier Ravier, Le traitement de -n- palatal intervocalic dans certains toponymes de la Basse Bigorre, in Revue Internationale d'Onomastique, n° 17-1, 1965, p. 42, léger en linha https://www.persee.fr/doc/rio_0048-8151_1965_num_17_1_1877
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
.svg)
.svg){kind=small}
