Era prononciacion qu'ei ['lias] o [li'as]. Eras fòrmas ancianas que son : Lies en 1760, Lies (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat, Lias que vien deth gascon lio (lia ?), « lòsa de pèira »[2].
Segon Negre, citat per M. Grosclaude, Lias qu'ei eth plurau deth gascon lià, equivalent deth occitan linar, dab era atraccion deth gascon lio (lia ?), « grana de lin », qui hè arrecular eth accent[1].
Segon Miquèu Grosclaude e Jacques Boisgontier, eth mot lia , « lòsa de pèira », de Dauzat, sembla pas existir localament. Grosclaude que constata l'etime linare miaré a linar > liar [li'a] e linarium a linèr > lièr [li'è]; mès era fòrma francesa que sembla de s'opausar a aqueras solucions. Per eth, era abséncia de fòrmas vertadèrament ancianas e eth balançament de la prononciacion qu'empachan de hornir ua ipotèsi segura; que prepausa era grafia Lias[1] (-a finau atòna que guarda èra articulacion d'origina).
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
_1.jpg)
.svg){kind=small}
