Era prononciacion qu'ei [éspa'rròss] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : Bernardus Raymundi d'Esparros en 1095, Raymundum de Sparros, cap a 1120-1130, Arramun d'Esparros cap a 1140, Rn. de-Sparos cap a 1170, Petrus et Bernardus Raymundi de-Sparos, en latin, en 1300, Esparros (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat, Esparròs, dab eth sufixe aquitanic -ossum, que significaré « perpau-limit »[2].
Segon Negre, Esparròs que vien deth nom latin d'òmi Asper, dab eth sufixe aquitanic -ossum. Segon R. Aymard, Esparra, Esparron qu'èran ara origina hortalessas barradas dab paus. Eths prumèrs castèths deths barons d'Esparròs qu'èran benlhèu atau[1].
Segon Miquèu Grosclaude, eras fòrmas ancianas justifican pas era proposicion de Negre. Era d'Aymard qu'associa un radicau germanic dab un sufixe aquitanic, çò qui pausa un problèma de cronologia; que caleré supausar un càmbiament de sufixe. Eth nom que s'explica benlhèu dab eth gascon esparra, « pau, perpau, palissada, palengat »[1].
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)