La prononciacion qu'ei [lyak] (grafia fonetica deus autors). Las fòrmas ancianas que son : Arnardus de Linaco, en latin, en 1022 (Marca), Ar. de Lignas, Arnalt de Lignag, au sègle XII, de Linhaco, en latin, en 1313 e 1379, De Lihaco, en latin, en 1342, Linhac en 1429, Liac (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat, R. Aymard, Liac que vien probablament deu nom latin d'òme Linus, dab lo sufixe -acum[2],[1].
Segon Negre, Liac que vien deu nom latin d'òme Licinius + -acum[1].
Segon Miquèu Grosclaude, Liac que vien deu nom latin d'òme Linus (o Linius, pr'amor de fòrmas ancianas en -nh- o -gn-), dab lo sufixe -acum. Liac qu'èra ua proprietat antica qui avèva per mèste Linus o Linius[1].
Segon Xavier Ravier, que i agó sovent en Bigòrra supression de -n- intervocalica quitament quand èra palatalizada (-nh-); l'etime que seré Liniacu (derivat sufixat de Linius). Que demorè ua traça de nasalitat qui permetó dens quauques cas, mes pas ací, lo restabliment de la nasala dentala[3].
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 400
↑Xavier Ravier, Le traitement de -n- palatal intervocalic dans certains toponymes de la Basse Bigorre, in Revue Internationale d'Onomastique, n° 17-1, 1965, p. 42-43, léger en linha https://www.persee.fr/doc/rio_0048-8151_1965_num_17_1_1877
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
_1.jpg)
.svg)
.svg){kind=small}
