Era prononciacion qu'ei [louba'yak] (grafia fonetica deths autors). Eras fòrmas ancianas que son : in Logajaco, en latin, cap a 1060, Willelmo Carolo de Logajag, cap a 1078, A Logayag cap a 1200-1230, De Logayaco, en latin, en 1313, De Lugayaco, en latin, en 1342, de Lobayaco, en latin, en 1379, Logayac en 1429, Lobayac en 1541, Loubajac (mapa de Cassini, ara fin deth sègle XVIII)[1].
Segon Dauzat e Negre, Lobajac que vien deth nom latin d'òmi *Lupidius, de Lupus, « lop », dab eth sufixe -acum[2],[1]. Implicitament, eths autors que supausan un passatge de -be- a -ba-, pas extraordinari dens ua sillaba pretonica.
Miquèu Grosclaude que considèra Lupidius pòt pas miar a Lobajac. De mei, que pensa, com Berganton (Le dérivé du nom individuel au Moyen-Age en Béarn et Bigorre, p. 245)., Logajac ei la fòrma primitiva. A Marçós, Lop Gassan que vienó Loguasan; que's pòt donc supausar eth passatge Lop Gayac > Logajac > Lobajac, per atraccion deth nom de persona Bayac / Bajac[1].
Comunas dethsHauts Pirenèus en Gasconha (comunas actualas, comunas que caupon de comunas delegadas, ancianas comunas, ancianas comunas vengudas comunas delegadas)
_1.jpg)
.svg)
.svg){kind=small}
