La prononciacion qu'ei [sumu'lu]. Las fòrmas ancianas que son Somolon en 1372, Somoloo/Somolo en 1385, Somolon (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Lo diccionari de Simin Palay, p. 915, a soumeriquet, qu'explica Somolon per « lo petit som » [2].
Segon Miquèu Grosclaude, l'explicacion de Palay que's pòt descompausar en latin summum, sufixe diminutiu latin -ulum e sufixe latin -onem. En realitat, i a nat som dens tota la comuna. A costat, que i a lo bòrn deu planèr de Gèr, mès ei pas un som. Ua auta solucion que seré so (article definit ancian) + molon, « pilòt », mès com motivar aquera nocion ? [2]
Grosclaude que prepausa un nom de persona medievau Bosom, qui vien benlhèu de bonus homo, « bon òmi ». Aqueth nom qu'a un ipocoristic atestat en 1385, Bosomolo (cf. Domenge ---> Menjon ---> Menjolon). Per aferèsi (frequenta dens los noms de persona), Bosomolo que pòt venir (Bo)Somolo[2].
.svg)
.svg){kind=small}