La prononciacion qu'ei [an'dunʃ]. La prononciacion [ʃ] de l's finau s'explica per la règla qui vòu ua s qui sèc ua consonanta palatalizada (n o t) se palataliza tanben. Ex : lo besonh [lu bezuɲ], los besonhs [lus bezunʃ]. Las fòrmas ancianas que son Andongs au sègle XIau e en 1101, Andons au sègle XIIau, Andoniae, en latin, en 1270, Andonhs' au sègle XIIIau, Andoyns au sègle XIVau, Andoins (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Segon Dauzat, lo nom que vien d'un radicau *and- de sens escur, dab lo sufixe -onium, o d'un nom germanic d'òmi Andoenus[3].
Alan Novèl, citat per Miquèu Grosclaude, qu'ei per ua arradic preindoeuropèa *and, « pèira, ròc », com a Andança, Andusa o Andòrra. J. Sacaze, tanben citat per Miquèu Grosclaude, qu'ei per un teonime Andos, atestat [2].
Segon Miquèu Grosclaude, lo radicau *and « pèira, ròc » convien pas au site d'Andonhs. Pèire Bèc que remarca un radicau and- mia en gascon a an-. Que cau supausar ant-. Grosclaude que perpausa lo nom latin d'òmi Antonius, qui hè Antòni en occitan, mès Anton en basco. Que cau ajustar ua terminason shiulanta de sens possessiu (Anton + tz). Andonhs qu'èra benlhèu « la proprietat d'Antonius » [2].
.svg){kind=small}