PROFILPELAJAR.COM

Brutges, Capbis e Mieihaget; Bruges-Capbis-Mifaget
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Brutges.
	Armas
	Armas
	Geografia fisica
Coordenadas	43° 07′ 42″ N, 0° 18′ 07″ O
Superfícia	16,55 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 473 m; 320 m; 277 m
	Geografia politica;
País	Bearn ;
Estat	França;
Region; 75	Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània ;
Departament; 64	Pirenèus Atlantics ;
Arrondiment; 643	Arrondiment de Pau;
Canton; 6426	Ouzom, Gave et Rives du Neez (Canton de Nai Darrèr abans 2015);
Intercom; 246401756	CC deu País de Nai;
Cònsol	François Lescloupé ; (2016-2020)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2019)	870 ab. Evolucion de la populacion; 895 ab.
Densitat	56,44 ab./km²
	Autras informacions
Còde postal	64800
Còde INSEE	64148

Vilatge d'Occitània

Brutges, Capbís e Mieihaget (Bruges-Capbis-Mifaget en francés) qu'ei ua comuna bearnesa administrada peu departament deus Pirenèus Atlantics e la region de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Geografia

Toponimia

Brutges

La prononciacion qu'ei [ˈbryces]. Las fòrmas ancianas que son Brutges en 1360, Brudges en 1580, Bruges (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Bruges-Capbis-Mifaget adara ^[1].

Brutges qu'ei ua bastida fondada en 1357-1358 per Gaston Febus en tornant d'un viatge en Flandes. Lo son nom qu'ei lo de la vila flamenca, Brugge ^[2]^,^[1].

Capbís

La prononciacion qu'ei [kaˈbːis]. Las fòrmas ancianas que son Cabbis au sègle XIIau, Grangiam Capbisii, en latin, en 1235, Espitau de Capbis en 1385, Capbiis en 1536, Capbis (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Bruges-Capbis-Mifaget adara ^[1].

Que pensan generalament lo nom e vien de la situacion de Capbís a la mair de Bes (francés Béès). Cap qu'a lo sens ordinari, mès tanben lo d'« extremitat ». Miquèu Grosclaude qu'escriu Capbís, dab un accent ^[1].

Mieihaget

La prononciacion qu'ei, en grafia fonetica de Miquèu Grosclaude, [mifa'get] e, çò sembla, mei rarament [miéihaget] (probabla error senhalada per Jacques Boisgontier, dens la soa recension deu Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, léger [mifaˈjet], [mjejhaˈjet] ^[3]).

Las fòrmas ancianas que son Medium-Faget en 1100, Faied au sègle XIIau, Medium Fagetus, en latin, en 1257, Mieyfaget en 1287, Mieyfayet en 1385, Myfaget en 1538, Mieyhaget en 1675, Mihaget (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Bruges-Capbis-Mifaget adara ^[4].

Segon Dauzat, Mieihaget que vien deu latin medius, « qui ei au miei », fagus, « hau, hag, hac, hai » dab lo sufixe collectiu -etum ^[5].

Miquèu Grosclaude qu'accèpta l'explicacion de Dauzat. Mieihaget qu'ei format de miei, hac e sufixe collectiu -et. Lo sens globau qu'ei « au miei de l'ahorèst de hacs » ^[1].

Istòria

Administracion

Lista deus cònsols successius
Periòde		Identitat	Etiqueta
2016	2020	François Lescloupé	divèrs dreta
2014	2016	Laurent Aubuchou-Aurouix	UMP
2001	2014	Xavier de Canet	divèrs dreta
1983	2001	Michel Maton	divèrs dreta
1973	1983	Jean Condou	centre dret
	1973
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 934, totala: 961

Cercar

867

875

899
915

2009

2010

922
938

945
964

Fonts

Base Cassini de l'EHESS (recercar) - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

Lòcs e monuments

Personalitats ligadas dab la comuna

Véder tanben

Comunas deus Pirenèus Atlantics

Ligams extèrnes

Nòtas

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ^1,3 et ^1,4 Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 266
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 120
↑ https://www.persee.fr/doc/onoma_0755-7752_1992_num_19_1_1146_t1_0264_0000_2
↑ Michel Grosclaude, Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, Escòla Gaston Febus, 1991, p. 267
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 456