La prononciacion qu'ei [ra'mus]. Las fòrmas ancianas que son Ramons au sègle Xau, Arramos au sègle Xau, Arramos/Arremos en 1010-1032, Arramos/Aramos en 1385, Arramoos en 1405, Aramoos en 1546, Arremos en 1582, Ramous (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau). La prumèra fòrma, en contradiccion dab las autas, que vien d'un tròç perdut deu cartulari de Sòrda, citat per Marca au sègle XVIIau; per consequent, pòt pas estar verificada [2].
Segon Dauzat e Rostaing, Ramós que vien deu nom gotic d'òmi Aramoths[3]. Lemoine, citat per Miquèu Grosclaude, qu'explica lo nom per lo mot gascon arram[2].
Segon Miquèu Grosclaude, lo nom germanicAramoths, citat per Dauzat, qu'ei foneticament inadaptat. La grafia Ramons, qui suggereish un aute nom germanic, qu'ei isolada e mausegura. Tot simplament, l'etime qu'ei l'adjectiu latin ramosus, de ramus, « branca, arram, huelhatge, huelhar », dab lo sufixe qualitatiu -osum; designa un lòc boscat, huelhut, cobèrt, ombriu [2].
.svg){kind=small}