La prononciacion qu'ei [ɔ'ras]. Las fòrmas ancianas que son Oras en 1105-1119, 1385, 1442 e au sègle XVau, Oros, au sègle XV, Ores au sègle XVau, Orres au sègle XVau, Horas en 1538, Horaas en 1548, Oras (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Oràas en 1863, diccionari de Pau Raimond[1].
Segon Miquèu Grosclaude, lo nom e las fòrmas ancianas multiplican las particularitats :
[ɔ] pretonic iniciau se barra pas en [u]], com dens Ortès;
incertituds de las fòrmas medievaus sus la vocala finala;
que i a fòrmas dab ua vocala dobla, signes abituaus d'ua consonanta dispareishuda, mès pareishen tardivament, donc impossibilitat de las interpretar [1].
Grosclaude que prepausa duas solucions :
lo latin avellanas, « averans » : avellanas > averans > aurans > orans > oràs. Aquera evolucion qu'ei teoricament possibla, mès qui ei inversemblable estosse complida tanlèu lo començament deu sègle XIIau;
lo bascoor-, reduccion de orre, « genebrèr o auta planta pinchanta », e sufixe dab shiulanta, per un sens generau de « lòc on i a genebrèrs »; qu'ei ua solucion probabla [1].
.svg){kind=small}
