La prononciacion qu'ei [be'zink]. Las fòrmas ancianas que son Bezii en 1346, Besii en 1385, Besinch en 1402, Bessincq cap a 1538, Vesin en 1546, Besin/Besincq en 1675, Besing (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Boeil-Bezing adara [2].
Segon Dauzat, Vesinc que vien deu latin vicinium, « comunau » [3].
Miquèu Grosclaude que constata Vesinc vien pas de vicinium, mès de vicinum. Lo sens ei pas de « comunau », qui se disèva vesialer e non pas de vesin. Lo latin vicinum, de vicus e sufixe -inum a pas ua significacion clara a l'Edat Mejana. Lo sens que podèva estar « vesin, o vilatge, o quartier o casa »; lo sens qu'ei probablament de « vilatge ». Lo problèma qu'ei tanben lo deu [-k] (prononciacion velara). En Bearn, que disen [pan], [be'zin], etc, e non pas [pank], [be'zink], etc; aquera finala qu'ei tardiva e de mau explicar [2].
Buelh
La prononciacion qu'ei [bweʎ]. Las fòrmas ancianas que son Bolh en 1376, Boelh en 1385, Boeil (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Boeil-Bezing adara [4].
Segon Dauzat, Buelh que vien deu preindoeuropèu *bol, « turon, hautin, pitèr » [5]. Alan Novèl qu'ei de la medisha idèa [4].
Segon Miquèu Grosclaude, Buelh qu'ei dens l'arribèra deu Gave de Pau, lonh de tot relèu e lo sens oronimic precedent qu'ei exclús. Curiosament, Dauzat que separa lo cas de Buelh deu de Buelh (Buelhòu e Lasque), de Bolh Davant e de Bolh Darrèr (e Perulh); qu'explica aqueths darrèrs mots per bovile. En realitat, pr'amor rasons foneticas, l'etime es pas bovile mès boviculum, « petit bueu », deu latin bovem dab lo sufixe -iculum; aqueth cas qu'ei probablament un shafre [4].
.svg){kind=small}