La prononciacion qu'ei ['saləs]. Las fòrmas ancianas que son Salespisso en 1304, Salespisces/Salespisses/Salespissos/Sales en 1307-1322, Sales-Pissos en 1346, Salespissoo en 1385, Salas-Pisso en 1476, Salas-et-Rontun en 1546, Salespis en 1583, Sales-Pisse en 1675, Salespisse (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Dauzat qu'explica l'etimologia e lo semantisme de Sala, probablament lo germanic seli, alemand Saal, « cramba, castèth », mès lo determinant qu'ei escur [3].
Miquèu Grosclaude, a prepaus deu determinant, que hè remarcar la finala femenina atòna s'ei jamès prononciada [ɔ] dens la region d'Ortès e los escribas bearnés l'escriven totjorn e o a. Donc las fòrmas en -o testimònian d'un sufixe, meilèu lo sufixe aquitanic -òs que lo sufixe latin -onem [ ? ]. Après, i avó dessufixacion. Lo radicau que pòt estar identic a Pissòs e sa natura la que Rohlfs horneish. En conclusion, castèth e proprietat de Piccius, shens cap de certitud [2].
.svg){kind=small}