La prononciacion qu'ei [la'gɔ]. Las fòrmas ancianas que son Lagorr cap a 1100, Lagor cap a 1116, en 1290, 1328, 1372, 1374, 1381, 1383-84, Laguor en 1607, Lagor (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Segon Miquèu Grosclaude, lo nom de Lagòr ei probablament pas latin, mès aquitan e basco. Per la prumèra partida, larre/lar, « lana montanhosa » que sembla mei probable que lats, « arriu, aiga ». La segonda partida qu'ei benlhèu gorri/gor, « arroi ». Que i a dens la comuna un quartie qu'apèran lo terrèr roi; totun es luenh deu borg. Vertat ei que gorri a tanben lo sens de « sec, aride »[2] (per Lagord, meilèu *Laco-riton, « lo passatge, meilèu que lo ga, de Lacos », nom celtic).
NB. Normalament, -rr finau que's consèrva -r e -r que s'amudeish; mès que i a hèra d'excepcions a la règla.
.svg)
.svg){kind=small}