La prononciacion qu'ei [narp]. Las fòrmas ancianas que son Narb en 1323, Narp en 1385, Narbau sègle XIVau, Narb en 1412, Narp (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [1].
Segon Dauzat e Rostaing (après J. Hubschmid), Narp que vien d'ua arrasic preindoeuropèa qu'a per sens « mauva » o « branca d'arbo » [2]. Segon Dauzat (R.I.O., 1952, p. 244) e Flutre (R.I.O., 1957, p. 204), citats per Miquèu Grosclaude, lo nom que vien d'ua arrasic preindoeuropèa *nar qui's pòt espandir en *nar-p : « lòc umide, braudèr ». Que i a exemples nombrós dens lo Massís Centrau [1].
Segon Miquèu Grosclaude, lo sens de « mauva » que sembla estranh, lo de « lòc umide » qu'ei possible. Mès que cau evocar lo topoantroponime bascoNarbaitz, qui poderé aver per sens « ròc de la soca » (Narb-aitz) o « lòc on i a socas » (Narb-aitz). Que i a dus lòcs nommats Narbe : un quartièr de Hiars e un quartièr d'Aràmits, près de Sola. La situacion dens ua region boscosa de mejana montanha hè qu'un toponime ligat a l'eishartigatge ei possible. L'origina qu'ei basca, benlhèu de narba, « soca ? » [1].
.svg){kind=small}