La prononciacion qu'ei [ar'nus]. La sola fòrma anciana, probablament erronèa, qu'ei Arnas (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Gerhard Rohlfs, citat per Grosclaude, qu'explica Arnos, per lo nom gau d'òmi *Arnos, com per los noms de tipe Arnac[2]. N.B. Lo nom celtic Arnos qu'ei atestat [3]
Dauzat qu'explica Arnos per lo nom gau d'òmi *Arnos dab lo sufixe aquitan -ossum[4] (que coneish lo nom per sa fòrma francesa erronèa). Atau que hè Delamarre, dab un sufixe qui ei celtic per eth (etime Arnosson) [5].
un antroponime, mès la dificultat qu'ei lo sufixe, -ós e pas -òs;
un adjectiu occitan, pr'amor deu sufixe, mès i a pas d'adjectiu qui convenga;
l'arrasic arn- que poderé estar basca, a l'exemple d'Arnaga, mès lo sens qu'ei desconeishut (en realitat lo nom de la villà Arnaga qu'ei ua invencion d'Edmond Rostand, a partir d'Arraga, « lòc peirós »).
En conclusion, Grosclaude que considèra lo nom com escur [2].
Istòria
Arnos èra au sègle XVIau ua annèxa de [[Bomourt[6].
.svg){kind=small}