La prononciacion qu'ei [sarpu'renks], mès Simin Palay qu'escriu Sarpourens. Las fòrmas ancianas que son Sarporencx en 1385, Sarporencxs en 1538, Sarporenxs en 1546, Sarpourenx (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Segon Miquèu Grosclaude, que cau eliminar lo mot gascon montanhòu sarpo/sarpon, « sac de pèth, carnièr de caçador » e tanben l'arrasic oronimica *sal/*sar dens ua arribèra, près de las bartas. Lo mei probable qu'ei lo resultat deu latin serpillum > sarpolet, sarporet, sarpoth, dab lo sufixe -enc, de sens probablament qualitatiu ací, com dens pastenc, palenc, terrenc. Lo sens globau que seré (lana) de sarpoth, mès la planta qu'ei benlhèu ua planta analòga au sarpoth [2].
.svg){kind=small}