La prononciacion qu'ei [lu'bje de baʃ]. Las fòrmas ancianas que son Luperium, en latin, en 1100, Lobier en 1154, Lobierr-Juso en 1270, Lobier Juson en 1328, Lobiher-Jusoo en 1376, Lobier-Jusoo en 1385, Lobier-Jusson en 1538, Lobie-Juso en 1614, Louvier en Ossau cap a 1630, Loubié en 1675, Loubie Juson (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [1].
Dauzat qu'interprèta Lobier Juson en latin lupus, « lop », sufixe -arium (lòc frequentat peus lops), latin jusanum, « inferior » [2]. A prepaus de Juson, Jacques Boisgontier, dens la soa recension deu Dictionnaire toponymique des communes du Béarn, qu'escriu Miquèu Grosclaude constata la relativa frequéncia deu sufixe -on e l'absencia deu sufixe -an (deu latin -anum) shens botar los dus hèits en relacion. Boisgontier que pensa, a data desconeishuda, i avó substitucion d'un sufixe per un aute. Aquí perqué en Bearn i a los adjectius Suson, Sobiron, Juson, contra Susan, Sobiran, Jusan, en gascon comun[3].
Miquèu Grosclaude que constata l'explicacion de Dauzat junta pas foneticament en gascon. Non cau partir de lupus, mès de lupinus dab lo sufixe -erium > *lobiner > *lobi(n)er > lobier. Juson qu'ei un ancian adjectiu gascon, « en devath » . Autes exemples toponimics de lupinus en Bearn e a l'entorn : Lobienh, Loupien, a Monenh, Lobinhèr, Lupiñén (Aragon), etc [1].
Lobièr de Haut qu'ei en -èr (sufixe vienut de -arium) e non pas en -er (sufixe vienut de -erium). Que cau supausar a l'origina lo sufixe èra lo medish, probablament -arium (las duas comunas que son tòca-tocantas).
.svg){kind=small}