La prononciacion qu'ei [kyke'run]. Las fòrmas ancianas que son Cucuror au sègle XIIau, Cucuroo en 1345, Cuquroo en 1385, Quoquron en 1434, Cocuroo en 1456, Cocurour en 1655, Cuquerour en 1657, Coucuron en 1675, Cucuron (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [1].
Segon Dauzat, lo nom que vien d'ua arradic preindoeuropèa *kuk-, « sèrra arredondida », dab lo sufixe -onem[2].
Segon Miquèu Grosclaude, i a pas de dobte sus l'origina preindoeuropèa de l'arradic *kuk, « mont arredondit, cap », presenta dens toponimes nombrós. Aquera arradic qu'ei sovent alongada en -ur o -ul (kukurata en asturian, kukuru en sarde, kukulu, « hautin, turon, cap » en basco). Ací, la fòrma primitiva Cucuron qu'a un alongament en -ur, mès la finau qu'ei pas lo sufixe latin -onem, mès ua romanizacion de la fòrma « basco-aquitana » kukulu[1].
.svg){kind=small}