La prononciacion qu'ei [sys'mju]. Las fòrmas ancianas que son Sus Menor/Sus Mion au sègle XIIau, Susmeor au sègle XIIIau, Susmioo en 1385, Susmio en 1536, Susmioo en 1538, Susmyon en 1546, Sus mion (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [1].
Sus Menor que s'opausa a Sus Major. Per tombada de l'n intervocalica, menor que mia a meor, puish mior, [mju]. Susmior qu'ei « lo Sus petit ». Que cau (que caleré) explicar Sus[1]
Per Sus, segon Dauzat e Rostaing, lo latin sursum ei pas adaptat. Lo nom que vien deu nom latin d'òmi Sucius[2]. Miquèu Grosclaude, lo vilatge qu'ei en plana, un sens topografic qu'ei donc improbable. Que poderé aver lo sens de « au sud ». Solament, aqueras precisions que son normalament per parelhs, tipe « dessus/devath ». Lo nom Sucius qu'ei ua solucion, mès ei pas atestat dens la region. Lo nom que demora escur. Que cau citar lo castèth de Sus dens la comuna de Borg Garbèr e l'anciana comuna de Sussauta (canton de Sent Palais) [1].
.svg){kind=small}