La prononciacion qu'ei [arri'kaw]. Las fòrmas ancianas que son Aricau en 1385, Ricau au sègle XIVau, Arricau-Viele en 1538, St Jacques d'Arricau e St Martin d'Arricau (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Arricau-Bordes despuish qu'apleguèn los dus vilatges [2].
Segon Dauzat, Arricau que vien probablament deu nom germanic d'òmi Harik-Wald[3]. Lo diccionari de Simin Palay, a l'article arrìu-càu, p. 69, que tradutz lo sens deus dus mots.
Miquèu Grosclaude qu'arrefusa l'ipotèsi germanica de Dauzat. Lo mot arricau qu'ei frequent dens l'onomastica bearnesa e lo sens que sembla estar lo de « canihòça, baricava, bariscomba, arrèc, arrec, arrèga ». Simin Palay qu'a rason en partida, mès lo prumèr element que sembla estar meilèu arrec o arric (medish sens que lo precedent). Lo segond element qu'ei meilèu cau, sinonime de « curat » e non pas -au (deu latin -alem), perqué dens lo segond cas, lo nom que seré estat *arrigau. Lo site deu castèth d'Arricau (i a pas de borg), dens un arrèc estret e prigond, que justifica lo nom [2].
Bòrdas
La prononciacion qu'ei ['bɔrdɔs]. Las fòrmas ancianas que son Bordas au sègle XIau, Bordes en Vic-Bilh en 1673, Bordes (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau), Arricau-Bordes despuish qu'apleguèn los dus vilatges [4].
Segon Miquèu Grosclaude, lo nom qu'ei lo plurau de l'occitan bòrda « las casas, los ostaus », qui vien d'un mot germanic [4].
Istòria
Las comunas d'Arricau e de Bòrdas qu'eston aplegadas lo 1èr de genèr de 1869.[5]
.svg){kind=small}