La prononciacion qu'ei [bi'run]. Las fòrmas ancianas que son Biro en 1194, Villa de Biro en 1235, Viroo/Biroo en 1385, Biiron en 1475, Viron en 1568, Biron (mapa de Cassini, a la fin deu sègle XVIIIau) [2].
Henri Gavel, citat per Grosclaude, qu'i ved lo latin villa, « vila, vilatge », dab lo sufixe diminutiu -onem. Gerhard Rohlfs, citat per Grosclaude, qu'explica tanben Viron per villonem, derivat de villa[2]. Lo diccionari de Simin Palay, a l'article biroû, p. 135, que dona lo sens d'« entorns ».
Dauzat qu'explica Viron 1) per un nom gallic d'òmi, *Birius, derivat de Birius dab lo sufixe -onem, 2) o segon l'ipotèsi de Gavel [3].
Miquèu Grosclaude qu'aima mei l'explicacion de Gavel e Rohlfs, « petit vilatge, petita proprietat rurala », shens arrefusar completament la de Palay [2]. Jacques Boisgontier, dens la soa recension deu Dictionnaire toponymique des communes du Béarn que considèra un derivat masculin de villa, villonem, puish ua evolucion villonem > Viron son inversemblablas (en occitanocatalan, lo resultat de villa qu'ei vila, sovent dab ua vocala : viela, viala)
[4].
.JPG)
.svg){kind=small}