Las formas ancianas son Castellum quod vocatur Eisalabra, en 1153, Ecclesia Sancti Petri de Escalabra en 1162, Villa Eissalabra en 1167, Castrum seu villa de Aysshalabra en 1319, De Aychalàbria en 1319, Esshalabra en 1323, Yssalabra en 1353, De Exalabre en 1399, Exalabra en 1402-1437, Charlabre en 1639, Chalabre en 1781. La prononciacion occitana es Ichalábro, Isshalábro[1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés. Dauzat justificava sa causida per la situacion de la vila « entre de montanhas » per metre a costat Eissalabra e lo vèrbe escalabrar o lo nom calabra, « granda escala », en supausent un crosament entre lo latin scala, « escala » e una raiç escura [2]; mrs un nom associat a escalabrar se justificariá puslèu per un lòc situat sus un puèg, que non pas dins una valh; cossí que siá, Dauzat semblava pas conéisser l'adjectiu eissalabre, eissabre, cèrtas pejoratiu, mes que sèrv de menaça als enemics eventuals (cf. de noms coma Malvesin, Montesquiu o Montrevèl, de lòcs que se daissarián pas prene coma aquò). Joan Coromines propausa un etimon celtic uxellàbriga.
Istòria
Lo vilatge foguèt fondat abans lo sègle XII e las tèrras èran de l'Ostal de Trencavel. Aprèp la Crosada dels Albigeses, las tèrras foguèron legadas a Pons de Brulhèras, d'une famila venguda en Lengadòc amb Gui Ièr Lévis e Pèire de Voisins, en seguida de Simon IV de Montfòrt qu'èran vesins e aliats de las tèrras de Montfort-l’Amaury en Illa de França. Los descendents foguèron senhors, barons puèi marqués d'Eissalabra[3]. En 1279, lo vilatge patiguèt d'aigadas. En 1350, los barris acabats forman una fortificacion complèta a l'entorn du vilatge. Lo centre de la vila es una bastida del sègle XIII.
Abans la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra del canton d'Eissalabra (caplòc); es ara del canton de La Nauta Val d'Aude (Quilhan).
.svg){kind=small}
