Las fòrmas ancianas son Villula de Mata (Montlaur a presa la plaça d'aquela localitat) en 1110, in montem qui vocatur Mathus en 1242, Castrum de Montelauro en 1215, Decimale ecclesiae sanctae Eulaliae quae est ecclesia parrochialis de Montelauro en 1269, De Montelauro in Carcasserio en 1283, Sancta Eulalia en 1329, Archidiaconus minor cum ecclesia de Montelauro en 1347, De Monte Lauro en 1357, Le lieu de Mourlaur en 1486-sègle XVII, Mounlau en 1622, Montlaur en 1781. La prononciacion occitana es Mounláu, Moulláu[1], dins la grafia de l'abat Antòni Savartés, donc [mun'law], [mul'law].
Segon Dauzat e Rostaing, Mata ven del preceltic mat, « montanha ». Montlaur es format de mont, del latin mons, montem e d'un determinant que pòt èsser l'eretièr de Laurus, nom d'un sant, puslèu que l'eretièr de laurus, « laurièr, laur » (Dauzat e Rostaing) [2], probablament Laurus, un nom de sant e de persona en general (los Féniés) [3].
Domnòva ?
Es un castèl e un ostal, un ancian priorat del vocable de Sant Julian, unit a l'abadiá de La Grassa. Aperteniá dempuèi 1693 a las Bernadinas de Lombèrs en rèire-fèu, jos la dependéncia del capítol de La Grassa. Las fòrmas ancianas son Villa quae dicitur Domnova en 1106, Dompnova en 1237, Ecclesia Beati Juliani quae ecclesia parrochialis de Domnova en 1269, Villanova Vallis Danie al sègle XIII, Domnobo en 1325-sègle XVII, Ecclesia parrochialis de Dompnova quae vix sufficit en 1347, Domnove appelée Laval Frège al sègle XVII, Donnove en 1787 [4]. I a un nom equivalent dins la comuna de Tuissan. Latin domus nova, « ostal novèl » ?
Vinòsols
Vinòsols es una localitat despareguda entre Montlaur e La Grassa. Las fòrmas ancianas son : Cellula... quae dicitur Vinosolus en 837, Vinazouls al sègle XVIII, Binozouls (cadastre de Montlaur, section A) [5].
Es un dels quatre lòcs d'Aude ambe finala -òsols, que son accentuats sus l'abans-darrèra sillaba finala malgrat una finala consonantica, ambe Artòsols (Sant Martin de Les), Conòsols, Limòsols (Bèlcaire)[6].
Per exemple, Delamarre explica Conòsols per un cuno-ialon, « vilatge del can / gos, o del lop » [7]. La finala -òsols o -òsol es probablament le resultat local de -ialon, « clarièra, al sens de lòc desbosigat per installar un vilatge e donc vilatge[8] », coma endacòm mai -uèjols; lo nom es probablament lo meteis que Vineuil (Endre), Vignoux-sur-Barangeon, de uīno-ialo : « le vinhièr, le vinhal ».
.svg)
.svg){kind=small}