Las fòrmas ancianas son Villa de Sogragna, en 1307, Sogranha, en 1377, Sougranes... Sougrane... Sogranie, en 1377-1589, Sograignes, en 1571, Sougraignes, en 1594, Sograigne, en 1277-1639, Sogranhe, en 1639, Sougrannes, en 1781, Sougragne, en 1807. La prononciacion es Sougrágno (grafia de l'abat Sabarthès) [1], doncas normalament [su'graɲɔ]. Ni Dauzat e Rostaing, nimai los Féniés dison pas res de Sogranha. Se pòt pensar a un derivat d'un cognomen Socer, « sògre » (mès *Sograna seriá esperat puslèu), o a un lòc disparegut ipotetic, *Granha (del nom latin Granius o gallés *Grannios), que seriá pus naut. Cf. Soturac situat so (occitan ancian = jos) Turac, lòc tanben disparegut. Mès Sogranha es sus un travèrs escalabrós e la situacion d'un vilatge en ubac, de l'autra part de Sals (cors d'aiga), es improbabla. Tot aquò es especulatiu e malurosament las fòrmas ancianas datan pas d'abans lo sègle XIV.
.svg)
.svg){kind=small}
