Las fòrmas ancianas son : S. Guidium... in valle Flaviana en 954-982, in Fisco en 1114, villa S. Egidii de Valle Flaviana en 1158, de Fisco en 1158-1178, lo mas de Saingil, au sègle XII (identificacion mausegura), de S. Egidio de Fisco, sense data [al sègle XII ?], parrochia S. Egidii de Fisco en 1204-1230, apud S. Egidium en 1222, de S. Egidio, de S. Egidio de Fisco en 1245, S. Egidii de Fisco en 1247, S. Egidii al Fesc en 1257, parrochie S. Gilii de Fisco en 1293, in Fisco en 1302, prior S. Egidii de Fisco en 1331, 1392, S. Egidii del Feysc en 1520, S. Egidii de Fisco en 1529, 1550, S. Aegidii de Fisco en 1536, St-Gelly en 1621, S. Viles [legir : Gilles] e Gilly en 1622, St Gelly en 1648, St Giles du Fesc en 1668-69, St Gilles du Fesc, St Gely du Fesc en 1740-60, St Gely du Fesq en 1770-71 (mapa de Cassini), St Gelly en 1771[1].
Segon Dauzat, Sent Geli vendriá dau nom grèc de Ægidius, ermita provençau dau sègle VII[2]; segon Hamlin, l'evolucion Ægidius > Geli a supausat l'aferèsi de la vocala iniciala e una dissimilacion -[dž]-[dž]- > -[dž]-[l]-. Per Fesc, lo sens ordinari dau resultat dau latin fiscum es de « proprietat dau rei, de la Glèisa », mas aicí lo sens regionau sembla d'èsser « pòste de conta-ròtle, peatge », normalament sus los grands camins o abans d'arribar aus luòcs mai importants[1].
Segon Jean-Pierre Chambon dins sas Notes étymologiques et philologiques i a pas cap de rason de supausar que dins Eraur lo latin FISCU e derivats auriá pas agut lo sens qu'an pertot endacòm mai per designar de bens que relèvan del domeni public (civil o eclesiastic), mas una valor particulara («pòst de contraròtle, peatge») que non sembla pas jamai èsser estat observada dins los tèxtes. Non pareis pas tampauc just de parlar d'un «ancian occitan fesc» : cap de lenga romanica, e l'occitan pas mai que las autres, a pas conservat un continuador popular de FISCU (cf. REW 3326 ; FEW 3, 580-1). Tots los derivats toponimics de FISCU son donc a reportar a l'epòca preliterària. Dins la toponimia d'Erau, los noms de luòcs que remontan a FISCU o derivat en -ITIU — los que son coneguts unicament per las mencions latinas, indecidables, meses a despart — son ça que là precedits de l'article, çò que daissa entendre que se tracta de formacions qu'apartenon a l'epòca carolingiana (posterioras a l'entorn de l'an 700). D'autra part, una concentracion plan remarcabla d'aquels derivats toponimics de FISCU se daissa observar dins los entorns immediats de Montpelhièr: (lo) Fesquet (Clapièrs) ; lo Fesquet/Mas Fesquet (Montpelhièr) ; Pont de Fescau (Montpelhièr-Juvinhac) - cal recordar que Juvinhac es descrit coma un fisc en 799 ; Fescau (Montferrièr de Les). Endacòm mai, se nòta que Gabriac (Mas de Londras), benlèu descrit coma un fisc al sègle X o XI, se tròba pas qu'a mens de 2 km del Fesc (meteissa comuna). Endacòm mai encara, lo Fesc, a Montanhac (ont Sant Martin es descrit coma fisc, fiscum Sancti Martini en 1070 (Soutou, 1985), se pòt restacar topograficament al fisc carolingian de Miliacus (Sant Pargòri, Campanhan). A Alinhan del Vent e Rojan, lo Fesc designa de luòcs distants de mens de 2 km (lGN 1:25 000, 2644 O). Se nòta enfin que lo Fesquet (Casilhac) es tot prèp del centre de la vigariá carolingiana d'Agonès (Chambon, 1999).
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
↑ 1,0 et 1,1Frank R. Hamlin, Toponymie de l'Hérault, Dictionnaire Topographique et Étymologique, Éditions du Beffroi e Études Héraultaises, 2000, p. 354 e 158
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 599
.svg)
.svg){kind=small}
