PROFILPELAJAR.COM

Hura; Hure
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	L'ostau de comuna, l'ostau comunau (« meria ») (dec. 2009)
	Geografia fisica
Coordenadas	44° 32′ 43″ N, 0° 00′ 05″ E
Superfícia	7,09 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 63 m; 20 m; 12 m
	Geografia politica;
País	Gasconha Vasadés;
Parçan	Vasadés (centrau);
Estat	França;
Region; 75	Navèra Aquitània;
Departament; 33	Gironda ;
Arrondiment; 333	Lengon;
Canton; 3338	Lo Reulés e las Bastidas (La Rèula avant 2015);
Intercom; 243301512	CC deu Reulés en Sud Gironda;
Cònsol	Mylène Morin ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2019)	542 ab. Evolucion de la populacion; 549 ab.
Densitat	71,23 ab./km²
	Autras informacions
Gentilici	Hurois (en francés)
Còde postal	33190
Còde INSEE	33204

Vilatge d'Occitània

Hura^[1] o benlèu Ure, segon l'analisi de las fòrmas ancianas (Hure en francés) es una comuna deu Vasadés, en Gasconha, administrada per lo departament de Gironda de la region de Navèra Aquitània, ancianament d'Aquitània.

Geografia

Perimètre del territòri

Comunas confrontantas de **Hura**
	Bordèlas (delà Garòna)
Hontet		Milhan (Òut e Garona)
	Noalhac

Toponimia

Las fòrmas ancianas son Huira (ad ~), en latin, en 1026-1030, Duire, en 1307-1317 [probablament en occitan], Ura (Vitalis de La ~), en 1345, en occitan. La prononciacion es ['yrə]. Hura/Ure es un deus candidats a l'identificacion dab l'estacion romana de la via Bordèu-Agen, Ussubium. An descobèrt, cèrtas, vestigis arqueologics d'epòca romana, mès i a pas de certitud e en tot cas lo nom pòt pas èste lo resultat de Ussubium. Hura/Ure es benlèu un idronime, com Fure (afluent d'Isèra) o Furens (afluent de Léger), o com Hura (nom supausat), afluent de Siron, que passa mèi a l'oèst. Una auta possibilitat es una villa gallo-romana possedida per Furius (nom latin) : *Furia (villa) ^[1]. Notem pr'aquò que las atestacions permeten pas d'assegurar que lo nom es en H- (eretèir gascon de F-), tot lo contrari : aqueth H- iniciau es pas mèi articulat dens aquera partida periferica deu gascon, mès ec èra au sègle XIV e justament es absent de las atestacions de l'epòca. E ajustem, per la fòrma latina deu sègle XI, que lo h gascon vengut de f es pus sovent grafiat f, per cultisme, que h. Au pus mèi se pòt imaginar qu'aqueth H- iniciau representa una aspiracion mèi o mens furtiva dont lo ròtle seré anti-iatic, après una vocala com la preposicion a : Vau a Ure/Ura.

Lo -u- interior pòt estar l'ereitèir de quauquarren mèi que d'un -u- dens l'etime. En Vasadés e en Bordalés, la diftongason de ŏ (o brèu latin) condicionada per un iòd pòt miar a u [y] : per exemple, podium > [pwújżo] ^[2] > puèg > pug. Garòna devut passar en bas deu vilatge a moment donat, dens una depression aprofitada adara per Lisòs e mèi o mens peu canau laterau, çò que doneré un sens a hōrĭæ, « barcas de pescaires », qu'auré l'avantatge de justificar un H- etimologic, non prononciat, arbitrari, present dens l'atestacion de 1026-1030, e que vendré pas de F-, donc que poiré estar absent de las autras atestacions; mès, pr'amor de o long latin, aquera solucion conven pas. Au revèrs, fŏrīs, « hòra, dehòra », o meilèu fŏrĭs , « pòrta », son possibilitats, en acceptant una iniciala F- > H-, çò qu'es problematic, com avèm vist. Pr'aquò, lo nom a pas forçadament una origina latina.

Xavier Delamarre presenta un gallés oruion (dab -u- consonantic, futur -v-), qu'explica atau : oruo- es un teonime (nom de diu); oruion seré la punta, la peninsula, lo promontòri deu diu *Orvios; los promontòris son lo maine d'un diu ^[3]. Dens son explicacion, es mauagit de saber on es lo nom deu diu e on es l'idèia de punta, mès aquò's que lo nom deu diu se confon dab la nocion. Com Hura/Ure es un promontòri, un morre ^[4], en har l'eretèir de oruion es pas irrealista e la sequéncia seré : *oruion > *orion (estapa decisiva, mès problematica) >*oiro > *uèir (diftongason condicionada per -iòd- e amudiment de la vocala atòna) > *uir (reduccion vasadesa e bordalesa deu diftongue -uè-) > *ur. Per la finala -a, es absenta de la segonda atestacion e a l'epòca de la tresena e benlèu de la purmèira, la distincion -a/-e finala èra convencionala en gascon occidentau (la prononciacion conflueish en [-ə]); de mèi, mancan pas los cas qu'a un nom de lòc i ajustèren una finala -a dab villa sosentendut; causir la grafia Ure o la grafia Ura es arbitrari, mès Ure seré mèi prudent. Aqueth -e finau devót estar de sosten, per facilitar l'articulacion de -r, quan lo nom èra *Uir o eventualament *Ur, e per aqueth besonh, la lenga causeish normalament -e meilèu que -a. Demòra qu'aquera explicacion es una ipotèsi e que règla pas lo problèma de l'article dens l'atestacion de 1345.

Istòria

Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !

Administracion

Lista deus cònsols successius
Periòde		Identitat	Qualitat
2020	2026	Mylène Morin
març 2008	2020	Chantal Picon	foncionària
	2008
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Avant la refòrma cantonala de 2014, aplicada en 2015, la comuna èra deu canton de La Rèula; es adara deu canton de Le Réolais et Les Bastides (en francés), donc deu Reulés e Las Bastidas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 505, totala: 521

915

604

717

814

766

783

849

705

760

765

792

738

719

768

758

729

727

666

687

673

677

608

614

609

632

565

583

591

528

508

435

438

476

480

486
501

2009

2010

491
506

497
512

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

Lòcs e monuments

Personalitats ligadas dab la comuna

Veire tanben

Comunas de Gironda

Ligams extèrnes

Nòtas

↑ ^1,0 et ^1,1 Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes, Gironde, ed. CAIRN e Institut Occitan, Pau, 2008, p. 168-169
↑ Carles Duarte i Montserrat, Àlex Alsina i Keith, Gramàtica històrica del Català, Ed. Curial, Barcelona, 1984, p. 77
↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 212
↑ https://www.geoportail.gouv.fr/carte