Urodził się 17 lipca 1932 roku we Lwowie. Jego dom rodzinny znajdował się przy ul. Sapiehy 89. Ojciec kompozytora, Jan Franciszek Kilar, był lekarzem, zaś matka Neonilla – aktorką teatralną. Jako dziecko Wojciech Kilar z wielką niechęcią brał lekcje gry na fortepianie u pani Reissówny. Po przymusowym wysiedleniu ze Lwowa, w latach 1946–1947 kontynuował naukę gry na fortepianie w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej nr 2 w Rzeszowie u K. Mirskiego. W tym czasie zamieszkiwał w tamtejszej kamienicy przy ulicy Grunwaldzkiej 6. W Rzeszowie ukończył liceum[2].
Jako pianista zadebiutował w 1947 roku na konkursie Młodych Talentów, wykonując własne Dwie miniatury dziecięce (II nagroda). W latach 1947–1948 uczęszczał do Państwowego Liceum Muzycznego w Krakowie w klasie M. Bilińskiej-Riegerowej (fortepian) oraz Artura Malawskiego (harmonia – prywatnie), zaś w latach 1948–1950 do Państwowego Liceum Muzycznego w Katowicach u Władysławy Markiewiczówny (fortepian). Równocześnie pobierał prywatne lekcje kompozycji u Bolesława Woytowicza. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął studia w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach. Studiował u Władysławy Markiewiczówny (fortepian), Artura Malawskiego (teoria muzyki) i Bolesława Woytowicza (fortepian i kompozycja). Dyplom ukończenia studiów z wyróżnieniem uzyskał w 1955 roku. W tym samym roku otrzymał II nagrodę za Małą uwerturę na Konkursie Utworów Symfonicznych na V Festiwalu Młodzieży w Warszawie.
W 1960 roku otrzymał za Odę Béla Bartók in memoriam nagrodę fundacji im. L. Boulanger w Bostonie. Występował także jako pianista wykonując własne utwory. 1979–1981 pełnił funkcję wiceprezesa Zarządu Głównego Związku Kompozytorów Polskich. W 1977 roku został członkiem założycielem Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego w Zakopanem; przez dwie kolejne kadencje był wiceprezesem. Był również członkiem Związku Podhalan.
Kilar zadebiutował w końcu lat pięćdziesiątych, biorąc udział w pierwszych edycjach festiwalu Warszawska Jesień. Początkowo jego twórczość pozostawała pod wpływem polskiego i europejskiego neoklasycyzmu. Kompozytor sięgał do klasycznych form i gatunków (Mała uwertura, I i II Symfonia, Sonata na róg i fortepian), także do klasycznej melodyki, orkiestry i brzmienia. Czerpał z dorobku Béli Bartóka, Igora Strawinskiego, Dmitrija Szostakowicza, Siergieja Prokofjewa. W 1960 za odę Béla Bartók in memoriam otrzymał nagrodę Fundacji L. Boulanger w Bostonie.
W połowie lat siedemdziesiątych Kilar uprościł swój język muzyczny, zaczął coraz wyraźniej nawiązywać do tradycji, w jego muzyce pojawiły się inspiracje ludowe i religijne. Punktem zwrotnym był Krzesany (1974). Ważne dzieła z tego okresu to: Przygrywka i kolęda (1972) na cztery oboje i smyczki, Bogurodzica (1975) na chór mieszany i orkiestrę, Kościelec 1909 (1976) – poemat symfoniczny napisany na 75-lecie Filharmonii Narodowej i nawiązujący do tragicznej śmierci Mieczysława Karłowicza, Siwa mgła (1979) na baryton i orkiestrę, Exodus (1980), Angelus (1984) na sopran, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną, Orawa (1986) na orkiestrę kameralną, Preludium chorałowe (1988).
Również w latach 70., kompozytor skomponował utwór, wykorzystany w czołówce programu informacyjnego – Dziennika Telewizyjnego[13][14].
Z okazji przypadającego Jubileuszu 100-lecia Filharmonii Warszawskiej, na zamówienie jej dyrektora Kazimierza Korda, Wojciech Kilar, znany ze swojej religijności[15], skomponował mszę w intencji pokoju na nowe tysiąclecie: Missa pro pace (A.D. 2000) na sopran, alt, tenor, bas, chór mieszany i orkiestrę symfoniczną. Światowe prawykonanie miało miejsce 12 stycznia 2001 roku w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Dzieło przyjęto z wielkim entuzjazmem, stało się tematem książki artystycznej wydanej przez Jacka Wdzięczaka.
W 1999 roku otrzymał propozycję od reżysera Petera Jacksona na napisanie muzyki do filmu Władca Pierścieni. Kompozytor początkowo się zgodził, ale ostatecznie do współpracy nie doszło[16][17].
Postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 4 marca 2002 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski w uznaniu wybitnych zasług dla kultury narodowej, za osiągnięcia w pracy twórczej[19].
Postanowieniem prezydenta Lecha Kaczyńskiego z 19 listopada 2008 roku „za wybitne osiągnięcia w twórczości artystycznej, za propagowanie polskiej kultury w kraju i za granicą” został uhonorowany Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski[21], którym został udekorowany tego samego dnia w Katowicach w ramach obchodów 90. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości[22].
Postanowieniem z 18 kwietnia 2012 roku Wojciech Kilar został „w uznaniu znamienitych zasług dla kultury polskiej, za wybitne osiągnięcia w pracy twórczej” odznaczony Orderem Orła Białego[26], którym został uhonorowany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego 3 maja 2012[27].
na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Cork w Irlandii (1973 – Szklana kula, 1981 – Da un paese lontano)
na Prix Louis Delluc (1980 – Le roi et l’oiseau)
Nagrodę Przewodniczącego Komitetu Kinematografii (1991)
za muzykę do filmu Bram Stoker’s Dracula – ASCAP Award 1992 w Los Angeles, nagrodę Best Score Composer for a 1992 Horror Film w San Francisco
Za muzykę do filmu Pan Tadeusz Kilar otrzymał Złotą Kaczkę oraz Platynową Płytę za 20 tysięcy sprzedanych egzemplarzy. Za ścieżkę muzyczną do filmu Dracula otrzymał nagrodę Stowarzyszenia Kompozytorów Amerykańskich.
W 1998 został członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. 16 października 1998 przy ulicy Piotrkowskiej w Łodzi odsłonięto jego gwiazdę w Alei Gwiazd. W dowód uznania dla jego twórczości otrzymał 10 marca 1998 tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Opolskiego[33]. 9 marca 2001 został laureatem Nagrody Wielkiej Fundacji Kultury za wybitne osiągnięcia w dziedzinie kultury. Od 2006 był Członkiem Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej.
10 października 2009 został laureatem specjalnej, jubileuszowej nagrody Totus 2009, przyznawanej przez Fundację Konferencji Episkopatu Polski Dzieło Nowego Tysiąclecia. Artysta został wyróżniony za: wytrwałe otwieranie dróg piękna, wiodących ku wierze, nadziei i miłości, dokonywanego przez wiele lat i w wielu wymiarach życia[36].
W 1991 roku Krzysztof Zanussi nakręcił o nim film telewizyjny pt. Wojciech Kilar. W 1997 PWM wydało zapis rozmowy z kompozytorem (Podobińska Klaudia, Polony Leszek, Cieszę się darem życia. Rozmowy z Wojciechem Kilarem).
W 2000 roku ukazała się książka, wywiad rzeka pt. Na Jasnej Górze odnalazłem wolną Polskę... i siebie, będąca zapisem rozmowy przeprowadzonej przez o. Roberta Łukaszuka z okazji 70. urodzin kompozytora[38].
W 2005 roku ukazała się książka Kilar. Żywioł i modlitwa, Kraków 2005.
W 2013 roku powstał film dokumentalny pt. Wojciech Kilar. Credo poświęcony osobie Wojciecha Kilara[39].
W 2014 roku przez Prezydentów Krakowa i Katowic została ustanowiona Nagroda Kilara. Nagroda jest wręczana wyjątkowym i oryginalnym kompozytorom muzyki filmowej za całokształt twórczości podczas Festiwalu Muzyki Filmowej w Krakowie[41].
W 2015 roku ukazała się książka Barbary Gruszki-Zych pt. Takie piękne życie. Portret Wojciecha Kilara[42].
↑Przykładem książka Wojciech Kilar Na Jasnej Górze odnalazłem wolną Polskę... i siebie, Święty Paweł, Częstochowa 2003, z fotografiami kompozytora podczas modlitwy, przy konfesjonale, podczas przyjmowania komunii św. (s. 30).
↑Wojciech Kawiński, Preludium zimowe, w: Literacka Polska, nr 1-2/2003, s. 28, ISSN 1642-8781
Bibliografia
Antonina Machowska: Kilar Wojciech. W: Elżbieta Dziębowska: Encyklopedia muzyczna PWM. T. 5: klł część biograficzna. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1997, s. 78–83. ISBN 978-83-224-3303-4. OCLC164821167. (pol.).
.jpg)
