W 1994 laureat Nagrody Fundacji Muzycznej Léonie Sonning. W latach 1996–2004 prowadził klasę fortepianu Akademii Muzycznej w Bazylei. Do listopada 2015 roku odbył ponad dwa tysiące koncertów.
Pierwszy raz wszakże, w całych półwiecznych dziejach Konkursu stało się tak, że kandydat do Grand Prix ujawnił się od samego początku, świetnym talentem wyprzedzając wszystkich konkurentów. Był to 18-letni Polak – Krystian Zimerman, dopiero absolwent Liceum Muzycznego w Katowicach, wychowanek profesora Andrzeja Jasińskiego. Mając wrodzoną łatwość do pokonywania barier techniki, wyróżniał się grą spontaniczną, w młodzieńczy sposób pełną radosnego polotu. Porywał tak, że – słuchając go – nie chciało się nawet próbować szukania usterek w tym fascynującym popisie. Podobny do młodego Chopina, kiedy grał Koncert e-moll zdawało się, ze to sam Fryderyk po słonecznej drodze dźwięków, w promiennych blaskach nadziei rusza wartko na podbój świata. W rezultacie też pierwszy raz się zdarzyło, że jeden kandydat Konkursu warszawskiego zgarnął wszystkie czołowe nagrody: Grand Prix i Złoty Medal oraz za najlepsze wykonanie Mazurków, Poloneza i Sonaty. (...) Sam Zimerman, poza niebagatelną nagrodą główną, 60 000 złotych, dostał trzy prywatnie fundowane nagrody pieniężne na sumę 55 000 złotych oraz siedem nagród na łączną kwotę 21 000 dolarów USA[5].
Od 1981 roku Krystian Zimerman wszystkie honoraria za koncerty w Polsce przeznacza na cele dobroczynne, a od 1985 roku przyznaje nagrody na Konkursach Chopinowskich w Warszawie za najlepsze wykonanie sonaty.
Współpracę z Berliner Philharmoniker rozpoczął 16 grudnia 1976 roku, a z London Symphony Orchestra – 23 marca 1977 roku. Wystąpił ze wszystkimi najważniejszymi zespołami symfonicznymi na świecie. Aktywność koncertową dzielił pomiędzy koncertami symfonicznymi, recitalami solowymi i kameralnymi. Tysięczny występ (z muzyką Chopina i Szymanowskiego) odbył się 8 maja 1992 roku w Nowym Jorku, a dwutysięczny (z muzyką Schuberta) – 1 listopada 2015 roku w Amsterdamie.
Polski kompozytor Witold Lutosławski napisał dla Krystiana Zimermana i jemu zadedykował swój jedyny Koncert fortepianowy, którego premierowe wykonanie odbyło się na Festiwalu Muzycznym w Salzburgu 19 sierpnia 1988 roku. Prawykonanie prowadził sam kompozytor, a wykonawcą był Krystian Zimerman. Kilka tygodni później miało miejsce polskie prawykonanie tego koncertu na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Orkiestrą Filharmonii Narodowej dyrygował Witold Lutosławski, a wykonawcą ponownie był Krystian Zimerman[6].
Od tego czasu obaj wykonywali ten utwór w wielu znaczących centrach muzycznych świata. W 2013 roku, w 100. rocznicę urodzin Witolda Lutosławskiego, Krystian Zimerman poświęcił kompozytorowi część sezonu, wykonując Koncert fortepianowy ze znaczącymi orkiestrami, m.in. z Berliner Philharmoniker pod dyrekcją Simona Rattle’a, Philharmonia Orchestra z Eka-Pekka Salonenem oraz w Paryżu, Zurychu, Lucernie, Singapurze, Tokio, Filadelfii, San Francisco i wielu innych, a na końcu w Filharmonii Narodowej w Warszawie pod dyrekcją Jacka Kaspszyka. Koncert ten włączyli do swojego repertuaru m.in. Ewa Pobłocka i Piotr Paleczny.
Od 23 czerwca 1976 roku Krystian Zimerman podpisał umowę z firmą Polydor, która pod marką Deutsche Grammophon, wydała ponad 25 jego albumów.
W latach (1996–2004) prowadził klasę fortepianu w Akademii Muzycznej w Bazylei (Szwajcaria).
W 1999 roku, w 150-lecie śmierci Fryderyka Chopina, Zimerman powołał do życia orkiestrę, nazwaną Polska Orkiestra Festiwalowa (Polish Festival Orchestra), powstałą jako zupełnie nowy, wyselekcjonowany, składający się z 64 osób zespół młodych muzyków, aby podczas tournée po świecie wykonać oba koncerty fortepianowe Fryderyka Chopina (f-moll op. 21 i e-moll op.11) z Zimermanem jako pianistą i dyrygentem.
Orkiestra dała łącznie 39 koncertów (symbolizujących długość życia Chopina), z czego 12 odbyło się w Polsce: w Gdańsku, Łodzi, Kielcach, Wrocławiu, Katowicach, Zabrzu, Krakowie, Katowicach, Poznaniu, Szczecinie i Warszawie. Wystąpiła na festiwalu w Salzburgu, Askonie i Turynie (tam zarejestrowała koncerty na płytę w sali Lingotto), po czym wykonała te utwory w Hamburgu, Frankfurcie, Kolonii, Stuttgarcie, Brukseli, Londynie, Amsterdamie, Zurychu i Lucernie. 17 października 1999 roku (w 150. rocznicę śmierci Chopina) rano muzycy złożyli kwiaty na Cmentarzu Père-Lachaise na grobie kompozytora, a wieczorem zagrali w Salle Pleyel w Paryżu, w której Chopin kiedyś koncertował. Amerykańska część tournée obejmowała Waszyngton, Princeton i Nowy Jork (Carnegie Hall). Po powrocie z USA odbył się 38. i 39. koncert w Filharmonii Narodowej w Warszawie.
W 2009 roku w 100-lecie urodzin polskiej skrzypaczki i kompozytorki Grażyny Bacewicz, pragnął przybliżyć jej twórczość, którą bardzo ceni. Nad projektem tym pracował już od 2003 roku i z firmą Universal (nowym właścicielem marki Deutsche Gramophon) podpisał w tym roku umowę na nagranie monograficznej płyty kompozytorki. W realizacji tego projektu wzięła udział światowej sławy skrzypaczka Kaja Danczowska oraz wielkie polskie talenty muzyczne: Agata Szymczewska – skrzypaczka, Ryszard Groblewski – altowiolista i Rafał Kwiatkowski – wiolonczelista. Dochód z koncertów Zimerman postanowił (jak zwykle) przeznaczyć na cele charytatywne, choć do tego nie doszło z powodu nierozliczenia końcowego projektu. Koncerty odbyły się w pięciu polskich miastach: Łodzi (5 lutego 2009 roku, w rocznicę urodzin Grażyny Bacewicz), Warszawie, Poznaniu, Krakowie i Katowicach. Muzycy wykonali I i II Kwintet fortepianowy kompozytorki, a sam pianista – II Sonatę na fortepian. Zimerman już od lat 70. XX w. wykonuje utwory Grażyny Bacewicz i są one po utworach Chopina, Szymanowskiego i Lutosławskiego najczęściej przez niego wykonywanymi utworami polskich kompozytorów. Płyta z tymi kompozycjami ukazała się w 2010 roku, a nagrań dokonano w nowej sali Akademii Muzycznej w Katowicach.
Artysta uważa, że odpowiedzialność jednostki w sytuacji, w której jest konfrontowany ze złem, powinna wywoływać reakcję, a patrzenie w drugą stronę doprowadziło w Europie do największych katastrof, które nie powinny się nigdy powtórzyć. Kalkulowanie i oportunizm uważał zawsze za pożywkę dla zła. Dlatego od najmłodszych lat protestował przeciwko niesprawiedliwości i uciskowi. Już w 1976 roku „zadarł” z apartheidem w RPA, ostentacyjnie blokując bardzo lukratywny finansowo projekt artystyczny. Od 13 grudnia 1981 roku do dnia dzisiejszego artysta konsekwentnie nie wystąpił na terenach byłego ZSRR. W 1982 roku wyprosił z garderoby Mieczysława Rakowskiego, ówczesnego wicepremiera rządu Wojciecha Jaruzelskiego i odmówił przyjęcia z jego rąk nagrody. Występował także przeciwko wyścigowi zbrojeń pomiędzy USA i Rosją, prowadzonemu pod pretekstem posiadania broni chemicznej przez Irak i protestował przeciwko wciągnięciu Polski do planów rozmieszczenia rakiet[8]. Po 25 latach regularnego koncertowania w USA (249 koncertów) artysta nie widział możliwości dalszego występowania w tym kraju, nie mogąc pogodzić się z fałszywymi zarzutami amerykańskiej prasy pod swoim adresem i faktem spalenia się w niewyjaśnionych okolicznościach jego domu w New Jersey (37 Bishopstreet), który był bazą artysty przed kolejnymi występami w Ameryce. W 2009 roku zapowiedział, że nie zagra już nigdy w Stanach Zjednoczonych z uwagi na ich imperialistyczne i militarystyczne stanowisko[9].
Życie prywatne
Jest mężem Marii Drygajło (skrzypaczki), ojcem Klaudii i Ryszarda. Mieszkają w Szwajcarii w Binningen pod Bazyleą[10].
Charles Bodman Rae, Stanisław Krupowicz: Muzyka Lutosławskiego. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1996. ISBN 83-01-11908-X. OCLC830126213.
Krystian Zimerman. Opowieść o artyście absolutnym. W: Jan Cofałka: Ślązacy w świecie. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar, 2015. ISBN 978-83-7383-785-0. OCLC939879744. Brak numerów stron w książce
Konkurs. 7–28 października 1975 roku. W: Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Wyd. 2 rozszerzone. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987, s. 129–177. ISBN 83-212-0443-0. OCLC749899851.
