Na fortepianie zaczął grać w wieku kilku lat pod kierunkiem ojca Franciszka[1], organisty[2]. Uczył się w Szkole Muzycznej w Rostowie nad Donem[3], następnie latach 1911–1918 studiował w Konserwatorium Moskiewskim w klasie fortepianu Karola Kippa[2]. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił z rodziną do Polski i rozpoczął studia w Konserwatorium Warszawskim pod kierunkiem Józefa Turczyńskiego[2]. W 1924 po otrzymaniu dyplomu z wyróżnieniem wyjechał do Paryża, by w latach 1925–1926 pogłębić swe umiejętności w zakresie gry fortepianowej, teorii i kompozycji[4]. W latach 1928–1932 dodatkowe nauki pobierał u Ignacego Jana Paderewskiego[5].
Kariera pianistyczna
W 1927 wystąpił na I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina, gdzie zdobył II nagrodę. Cały Konkurs wygrał Rosjanin Lew Oborin[6]. Sukces na Konkursie pozwolił Szpinalskiemu rozwinąć karierę. Do czasu wybuchu II wojny światowej wystąpił w Szwajcarii, Anglii, Niemczech, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Hiszpanii, Belgii, Holandii i we Francji. W 1934 został profesorem, a od 1935 także dyrektorem w Konserwatorium im. Mieczysława Karłowicza w Wilnie[7][3].
Dysponował bogatym repertuarem, w którym znajdowały się utwory wielu polskich i zagranicznych kompozytorów. W trakcie swej kariery nagrał tylko trzy płyty (dla wytwórni Polskie Nagrania „Muza” i HMV)[11].
↑ abcBolesław Bieniasz. Stanisław Szpinalski wielki polski pianista (1901–1957). „Wiadomości Polskie”. Nr 3 (36), s. 12–13, 2012. Krasnodar: Krasnodarska Organizacja Regionalna, Polskie Centrum Narodowo-Kulturalne „Jedność”. [dostęp 2023-11-30].
