PROFILPELAJAR.COM

Lew Oborin
	; Lew Oborin podczas I Konkursu Chopinowskiego (1927)
Imię i nazwisko	Lew Nikołajewicz Oborin
Data i miejsce urodzenia	11 września 1907 ; Moskwa
Data i miejsce śmierci	5 stycznia 1974 ; Moskwa
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lew Nikołajewicz Oborin, ros. Лев Николаевич Оборин (ur. 29 sierpnia^?/11 września 1907 w Moskwie, zm. 5 stycznia 1974 tamże) – rosyjski pianista i pedagog muzyczny; zwycięzca I Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina (1927).

Życiorys

Młodość i wykształcenie

W czasie wczesnego dzieciństwa rodzina Oborina zmieniała miejsce zamieszkania, a w 1914 osiadła w Moskwie. W latach 1914–1921 Oborin uczęszczał do Szkoły Muzycznej Gniesinych, gdzie stwierdzono, że posiada słuch absolutny. Uczył się równolegle gry na fortepianie i kompozycji^[1]. W latach 1921–1926 studiował grę na fortepianie i kompozycję w Konserwatorium Moskiewskim. Pobierał także lekcje z dyrygentury. Studia ukończył z wyróżnieniem^[2].

Kariera pianistyczna

W 1927 zwyciężył w I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie^[3]. Po tym sukcesie rozpoczęła się jego kariera. W niedługim czasie dał koncerty w Polsce i Niemczech, jednak po powrocie do Moskwy, aż do 1945 występował jedynie w ZSRR^[4]. W 1936 po raz pierwszy zagrał wspólnie z rosyjskim skrzypkiem Dawidem Ojstrachem, z którym od tego czasu występował i współpracował przez ponad 25 lat. Od 1941 do 1963 grał w trio muzycznym z Dawidem Ojstrachem (skrzypce) i Swiatosławem Knuszewickim (wiolonczela)^[5]. Po II wojnie światowej zaczął dawać koncerty w wielu krajach europejskich, w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Wiele razy powracał też do Polski^[4].

W 1949^[6] i 1955^[7] był zapraszany do grona jurorów Konkursów Chopinowskich, gdzie pełnił też funkcję wiceprzewodniczącego. Był też w jury konkursów w Moskwie, Lizbonie, Paryżu, Leeds i Zwickau^[8].

Przez wiele lat był pedagogiem w Konserwatorium Moskiewskim. W trakcie swej pracy pedagogicznej wykształcił wielu wybitnych muzyków. Do jego uczniów należą m.in.: Władimir Aszkenazy, Giennadij Rożdiestwienski, Michaił Woskriesienski i Natalija Gawriłowa^[8].

Pochowany na Cmentarzu Nowodziewiczym w Moskwie^[9].

Repertuar

W trakcie swej kariery nagrał wiele płyt z muzyką m.in. Fryderyka Chopina, Ludwiga van Beethovena, Arama Chaczaturiana, Josepha Haydna i Felixa Mendelssohna-Bartholdy'ego^[10].

Nagrody i odznaczenia

Order „Znak Honoru” (1937)
Nagroda Stalinowska drugiego stopnia (1943)
Order Lenina (1946, 1966)
Ludowy Artysta ZSRR (1964)
Państwowa Nagroda RFSRR im. Michaiła Glinki (1966)
Order Czerwonego Sztandaru Pracy

Przypisy

↑ Dybowski 2005 ↓, s. 31.
↑ Dybowski 2005 ↓, s. 32.
↑ Wysocki 1987 ↓, s. 21.
↑ ^a ^b Dybowski 2005 ↓, s. 34.
↑ Jonathan Summers: Lev Oborin – biography. [w:] A–Z of Pianists [on-line]. naxos.com. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).
↑ Wysocki 1987 ↓, s. 57.
↑ Wysocki 1987 ↓, s. 63.
↑ ^a ^b Dybowski 2005 ↓, s. 36.
↑ Некрополь мастеров искусств: Оборин Лев Николаевич (1907—1974). narnecropol.narod.ru. [dostęp 2016-03-23]. (ros.).
↑ Lev Oborin – discography. allmusic.com. [dostęp 2016-03-22]. (ang.).

Bibliografia

Stanisław Dybowski: Laureaci Konkursów Chopinowskich w Warszawie. Warszawa: Selene, 2005, s. 31–36. ISBN 83-910515-1-X.
Stefan Wysocki: Wokół Konkursów Chopinowskich. Warszawa: Wydawnictwa Radia i Telewizji, 1987. ISBN 83-212-0443-0.
Софья Михайловна Хентова Лев Оборин, Музыка, 1964.