PROFILPELAJAR.COM

York Höller
Imię i nazwisko	York Georg Höller
Data i miejsce urodzenia	11 stycznia 1944 ; Leverkusen
Pochodzenie	niemieckie
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor
	Odznaczenia
	Strona internetowa

York Georg Höller^[1] (ur. 11 stycznia 1944 w Leverkusen^[1]^[2]^[3]) – niemiecki kompozytor.

Życiorys

Ukończył Hochschule für Musik w Kolonii (1967), gdzie jego nauczycielami byli Bernd Alois Zimmermann i Herbert Eimert (kompozycja) oraz Alfons Kontarsky (fortepian)^[1]^[2]^[3]. W 1965 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, gdzie uczęszczał na zajęcia z analizy muzycznej prowadzone przez Pierre’a Bouleza^[1]^[2]. Od 1969 do 1971 roku wykładał teorię muzyki w Staatliches Pädagogisches Fachinstitut w Leverkusen^[2]. W latach 1971–1972 był pracownikiem studia elektronicznego Westdeutscher Rundfunk w Kolonii^[1]. Od 1974 do 1975 roku przebywał w Cité internationale des arts w Paryżu^[1]. W latach 1976–1989 wykładał teorię muzyki i analizę muzyczną w kolońskiej Hochschule für Musik^[1]. Od 1984 do 1985 roku przebywał na stypendium w Villa Massimo w Rzymie^[1]. W 1990 roku zastąpił Karlheinza Stockhausena na stanowisku kierownika studia elektronicznego Westdeutscher Rundfunk^[1]^[2].

Jego utwór Antiphon na kwartet smyczkowy został wykonany podczas otwarcia Centre Georges Pompidou w Paryżu (1977)^[1]. Laureat nagrody Międzynarodowego Forum Kompozytorów UNESCO za II Koncert fortepianowy (1987)^[1]. W 1986 roku odznaczony został kawalerią francuskiego Orderu Sztuki i Literatury^[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1])

Utwory orkiestrowe

Topic (1967)
2 koncerty fortepianowe (I 1970 zrewid. 1983–1984, II „Pensées” z live electronics 1992–1993)
Chroma na orkiestrę, organy i live electronics (1972–1974)
Arcus na orkiestrę kameralną i taśmę (1978)
Mythos na orkiestrę kameralną i taśmę (1979)
Umbra na orkiestrę i taśmę (1979–1980)
Résonance na orkiestrę i dźwięki generowane komputerowo z taśmy (1981)
Schwarze Halbinseln na orkiestrę i taśmę (1982)
Magische Klanggestalt (1984)
Improvisation sur le nom de Pierre Boulez na 16 instrumentów (1984–1985)
Fanal na trąbkę i orkiestrę (1989–1990)
Pensées na fortepian, orkiestrę i dźwięki elektroniczne (1990–1991)
Aura (1991–1992)
Gegenklänge (1996)
Widerspiel na 2 fortepiany i orkiestrę (1997–1998)

Utwory kameralne

Drei Stücke na kwartet smyczkowy (1966)
Sonata na wiolonczelę solo (1968–1969)
Epitaph (für Jan Palach) na skrzypce i fortepian (1969)
Tangens na wiolonczelę, gitarę elektryczną, organy elektryczne lub fortepian i 2 syntezatory (1973)
Klanggitter na wiolonczelę, fortepian, syntezator i taśmę (1975–1976)
2 kwartety smyczkowe (I „Antiphon” z taśmą 1976–1977, II 1997)
Moments musicaux na flet i fortepian (1979)
Pas de trois na skrzypce, wiolonczelę i kontrabas (1982)
Pas de deux na wiolonczelę i fortepian (1993)
Tagträume na trio fortepianowe (1994)

Utwory fortepianowe

Fünf Klavierstücke (1964)
Diaphonie: Hommage à Béla Bartók na 2 fortepiany (1965 zrewid. 1974)
2 sonaty (I „Sonate informelle” 1968, II „Hommage à Franz Liszt” 1987)
Partita na 2 fortepiany (1995–1996)

Utwory wokalno-instrumentalne

Herr, es ist Zeit na sopran i 8 instrumentów (1966)
Traumspiel na sopran, orkiestrę i taśmę (1983)

Utwory elektroniczne

Horizont (1972)

Opery

Der Meister und Margarita (1984–1989, wyst. Paryż 1989)
Caligula (1992)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1591. ISBN 978-0-02-865528-4.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 389. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 368. ISBN 978-83-01-13410-5.