Martyna Jakubowicz z domu Żychiewicz (ur. 24 lutego1955 w Krakowie)[1] – polska wokalistka, gitarzystka i kompozytorka tworząca muzykę z pogranicza bluesa, rocka i amerykańskiego folku[2][3].
Życiorys
Jest muzycznym samoukiem[4]. Po nauczeniu się grania na gitarze i śpiewania zaczęła występować na prywatkach, a później również w klubach[5]. Na uprofesjonalnej scenie zadebiutowała w 1977, grając w studenckim klubie „Remont” w Warszawie, a w następnym roku wystąpiła podczas pierwszej edycji Jesieni z Bluesem w Białymstoku[5]. Zagrała dwa koncerty z grupą Kasa Chorych[5]. W 1980 śpiewała i grała z zespołem Robotnik Sezonowy oraz nagrała muzykę dla programu E-81 (Studio „Gama”). Od początku 1981 występowała z Jackiem Krzycholikiem. Do 1981 występowała wyłącznie na imprezach bluesowych. W tym samym roku pojawiła się w programie Waltera ChełstowskiegoMuzyczne Forum oraz nagrała trzy piosenki dla „Trójki”. Do 1982 występowała krótko z Oddziałem Zamkniętym i grupą Krzak, a na Rawie Blues '82 wystąpiła z Jackiem Skubikowskim, Ryszardem Skibińskim i Cezarym Czternastkiem.
W styczniu i lutym 1983 nagrała w krakowskim Studiu Teatr „STU” swój pierwszy album pt. Maquillage, który promowała utworem „W domach z betonu nie ma wolnej miłości”. W tym samym roku wzbogaciła album Zbigniewa HołdysaI Ching dwiema piosenkami: „Kołysanka dla Misiaków” i „Słuchaj, Man”. 17 października 1985 towarzyszyła grupie Dżem podczas imprezy Rock dla pokoju.
Na przełomie 1985–1986 nagrała album pt. Bardzo groźna księżniczka i ja. Po rozpadzie swojego zespołu zaczęła grać w duecie z Rafałem Rękosiewiczem, okazjonalnie zwiększając liczbę muzyków towarzyszących (np. podczas występów na Rawie Blues). Od 1989 do 1993 grała w kwartecie z Rafałem Rękosiewiczem, Jerzym Piotrowskim (perkusja) i Radosławem Nowakowskim (bębny). W 1995 znalazła się na liście 100 najbardziej popularnych polskich kobiet w ankiecie magazynu „Pani”.
Do 1996 występowała w duecie z Jerzym Styczyńskim. W 1998 założyła we Wrocławiu klub „Gumowa Róża” funkcjonujący do 2011, który prowadziła również jej córka, Patrycja.
Do 1983 roku jej mężem był Andrzej Jakubowicz, autor większości tekstów jej piosenek, dziennikarz i tłumacz twórczości Boba Dylana. Od 1976 roku Jakubowiczowie mieszkali w bloku przy ulicy Portofino 6 na warszawskim osiedlu Stegny, gdzie powstała ich piosenka "W domach z betonu nie ma wolnej miłości"[10].
Ich córką jest Patrycja Jakubowicz (ur. 1976), menadżer muzyczny i psycholog, autorka książek na temat coachingu osobistego[9].
↑LeszekL.GnoińskiLeszekL., JanJ.SkaradzińskiJanJ., Encyklopedia Polskiego Rocka, Warszawa: Świat Książki, 1997, s. 209, ISBN 83-7129-570-7, OCLC43868642.
↑[...] naprawdę to wyszłam z amerykańskiego folku. [...] Nie chce mi się już roztrząsać, ile jest w tym folku, a ile bluesa [...]. – Martyna Jakubowicz w wywiadzie:„Kobieta z betonu”, Gazeta Wyborcza, 27 kwietnia 2008. [dostęp z dnia 2004-04-12].
.jpg)
