Uznawana za jedną z najbardziej utalentowanych i charyzmatycznych postaci polskiej sceny muzycznej[5]. Ceniona była za ekspresję, niebywałą osobowość estradową oraz wybitne zdolności interpretacyjne[6][5][7]. Dziennikarz muzyczny i konferansjer Lucjan Kydryński określił ją mianem „czarnego anioła polskiej piosenki”, które przylgnęło do Demarczyk[8]. Wielokrotnie nagradzana za swoje wykonania. Występowała z powodzeniem na całym świecie, m.in. w Austrii, Niemczech, Francji (m.in. w Olympii), Szwecji, Wielkiej Brytanii, USA (m.in. w Carnegie Hall), Kubie i Brazylii.
Życiorys
Ewa Maria Demarczyk[9] była córką rzeźbiarza Leonarda Demarczyka (ur. 2 maja 1911 w Bytomiu[10], zm. 6 października 1961) i krawcowej Janiny z domu Bańdo (ur. 24 czerwca 1906, zm. 2 marca 1979)[11]. Miała jedną siostrę, Lucynę (ur. 1943)[12]. Matka Ewy, Janina Demarczyk, miała dwie siostry. Pierwsza, Stefania Bańdo-Stopkowa (1907−1986), była absolwentką wydziału malarstwa krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych (1934), prowadziła na Kazimierzu w Krakowie Zakłady Wydawnicze, publikujące katalogi mody i pisma kobiece[13], pracowała również jako projektantka porcelany w fabryce Ćmielów[14]. Druga siostra matki, Anna, wyszła za Józefa Kudyka, a ich synem był trębacz i wokalista Jan Kudyk, założyciel i lider Jazz Band Ball Orchestra[15].
W 1958 zdała maturę w VII Liceum Ogólnokształcącym im. Zofii Nałkowskiej w Krakowie[16][17]. Ukończyła również w Krakowie Państwową Szkołę Muzyczną II stopnia im. Władysława Żeleńskiego w klasie fortepianu[18]. Następnie rozpoczęła studia w klasie fortepianu w Akademii Muzycznej. Zdała również na studia architektoniczne, jednak szybko je porzuciła. Ze studiów muzycznych zrezygnowała po pierwszym roku[19].
W 1972 zaprzestała występów w „Piwnicy pod Baranami”[26]. W 1974 wydała w ZSRR album pt. Ewa Demarczyk, który zawierał rosyjskojęzyczne wersje polskich utworów i który został sprzedany w nakładzie ponad 17 milionów egzemplarzy[24]. W 1979 otrzymała nagrodę specjalną dziennikarzy na 17. KFPP w Opolu. W grudniu tego samego roku dała serię recitali w Teatrze Żydowskim w Warszawie. Występy te zostały zarejestrowane i trzy lata później wydane przez firmę Wifon na koncertowym albumie Live.
W 1986 rozpoczął działalność Państwowy Teatr Muzyki i Poezji – Teatr Ewy Demarczyk. Choć wystawiane w nim spektakle cieszyły się dużą popularnością, obiekt z przyczyn formalnych został zamknięty w 2000[27]. W latach 90. i na początku XXI wieku ukazywały się reedycje kompaktowe albumów Demarczyk.
8 listopada 1999 w Teatrze Wielkim im. Stanisława Moniuszki w Poznaniu zagrała ostatni koncert w karierze, a po 2000 całkowicie wycofała się z życia publicznego[28]. Od 2000 do czerwca 2001 funkcjonowało stowarzyszenie o nazwie Teatr Ewy Demarczyk[29][30].
Była dwukrotnie zamężna[32][33]. Jej pierwszym mężem był skrzypek Jakub Szczepański (1938–2020), ale małżeństwo rozpadło się po kilku miesiącach. Po śmierci matki (1979), z którą była bardzo związana, wyszła ponownie za mąż. Drugi mąż był pozłotnikiem. Został skazany na karę pozbawienia wolności za popełnione kradzieże, m.in. na szkodę Ewy Demarczyk[34]. Od 1981 mieszkała w Wieliczce (na Krzyszkowicach) razem z Pawłem Rynkiewiczem, jej życiowym partnerem.
↑Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny. Lubomir Mackiewicz (red.), Anna Żołna (red.). Warszawa: Wydawnictwo „Interpress”, 1993, s. 124. ISBN 83-223-2644-0.
Angelika Kuźniak, Ewelina Karpacz-Oboładze: Czarny Anioł. Opowieść o Ewie Demarczyk: Znak, Społeczny Instytut Wydawniczy Sp.z o.o.: 2015 : ISBN 978-83-240-2049-2.
Szkic o twórczości Ewy Demarczyk, [w:] Marek Różycki jr., Artystyczny Bazar Różyckiego, Oficyna Wydawnicza Rafał Brzeziński /rafalbrzezinski.info/, 2016 – rozmowy, szkice i felietony z- i o najwybitniejszych twórcach kultury i sztuki, s. 451, ISBN 978-83-65078-10-0.