PROFILPELAJAR.COM

Earle Brown
	; Earle Brown (z prawej) z pianistą Davidem M. Ardenem
Data i miejsce urodzenia	26 grudnia 1926 ; Luneburg
Pochodzenie	amerykańskie
Data i miejsce śmierci	2 lipca 2002 ; Rye
Instrumenty	trąbka
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor
	Strona internetowa

Earle Brown (ur. 26 grudnia 1926 w Luneburg, zm. 2 lipca 2002 w Rye w stanie Nowy Jork^[1]) – amerykański kompozytor.

Życiorys

W młodości uczył się gry na trąbce^[2]. Studiował matematykę i sztuki inżynieryjne na Northeastern University w Bostonie^[3], przerwał jednak studia z powodu powołania do wojska podczas II wojny światowej i po demobilizacji nie powrócił już na uniwersytet^[2]. Początkowo uczył się prywatnie kompozycji u Roslyn Brogue-Henning^[3]. W latach 1946–1950 studiował w Schillinger House School of Music w Bostonie, następnie od 1950 do 1952 roku wykładał w Denver zasady Schillingerowskiej kompozycji i instrumentacji^[3]. Od 1952 do 1954 roku był członkiem Project for Music for Magnetic Tapes w Nowym Jorku^[1], wspólnie z Johnem Cage’em i Davidem Tudorem organizując projekcje muzyki z taśmy magnetofonowej^[3]. W latach 50. uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie^[2]. Współpracował także z wytwórnią Capitol Records^[2], gdzie od 1955 do 1960 roku zatrudniony był jako inżynier dźwięku^[3]. W latach 1968–1973 był profesorem kompozycji w Peabody Institute w Baltimore. Gościnnie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, Uniwersytecie Stanu Nowy Jork w Buffalo, Uniwersytecie Yale oraz w Europie^[2]. Od 1960 roku był redaktorem serii płytowej Contemporary Sound Series, wydawanej przez nowojorską wytwórnię Time Records^[1]^[3].

Twórczość

Uznawany jest za jednego z najwybitniejszych twórców muzyki awangardowej^[1]. We wczesnych kompozycjach Browna widoczne jest zainteresowanie kompozytora technikami serializmu i punktualizmu^[2]. Od 1952 roku, zainspirowany dziełami Jacksona Pollocka i Alexandra Caldera zaczął stosować notację graficzną o charakterze otwartym, ograniczoną do punktów i kresek, pozostawiającą wykonawcom szerokie możliwości do własnej interpretacji, włącznie z możliwością wyboru początku i układu partytury^[2]^[3]. Skomponował m.in. Twenty-Five Pages na 1 do 25 fortepianów (1953), Four Systems na dowolną liczbę instrumentów (1954), Light Music na dźwięki elektroniczne, orkiestrę i elektryczne źródła światła (1961), Avaible Forms I na 18 instrumentów (1961), Avaible Forms II na orkiestrę i dwóch dyrygentów (1962), Modules I–III na orkiestrę (1966–1969), Sounder Rounds na orkiestrę (1982), kwartet smyczkowy (1965), Windsor Jambs na mezzosopran, flet, klarnet, fortepian, perkusję, skrzypce, altówkę i wiolonczelę (1980), Times Five na 5 instrumentów i taśmę (1963)^[1]^[2].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 123. ISBN 978-83-01-13410-5.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 111. ISBN 0-674-37299-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 429–430. ISBN 83-224-0113-2.