PROFILPELAJAR.COM

Bruce Mather
Data i miejsce urodzenia	9 maja 1939 ; Toronto
Pochodzenie	kanadyjskie
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, pianista, pedagog

Bruce Mather (ur. 9 maja 1939 w Toronto)^[1]^[2] – kanadyjski kompozytor, pianista i pedagog.

Życiorys

W latach 1953–1959 studiował w Królewskim Konserwatorium Muzycznym(inne języki) w Toronto grę fortepianową u Alberta Guerrero(inne języki) oraz teorię muzyki i kompozycję u Oskara Morawetza(inne języki), Godfreya Ridouta(inne języki) i Johna Weinzweiga^[2]^[3]. Następnie w latach 1959–1962 kontynuował studia w Konserwatorium Paryskim pod kierunkiem Dariusa Milhauda (kompozycja), Simone Plé-Caussade(inne języki) (kontrapunkt i fuga), Oliviera Messiaena (analiza muzyczna) i Lazare’a Lévy’ego (fortepian)^[1]^[2]^[4]. W 1960 uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie, podczas których był w kontakcie z Pierre’em Boulezem^[4]. W 1964 uzyskał tytuł Master of Arts (MA) na Uniwersytecie Stanforda, a w 1967 tytuł doktora (DMus) na Uniwersytecie w Toronto^[1]^[2].

W 1966 został profesorem kompozycji, analizy muzycznej i harmonii na montrealskim Uniwersytecie McGilla, gdzie wykładał aż do odejścia na emeryturę w 2001^[4]. W latach 1978–1979 był także profesorem wizytującym w Konserwatorium Paryskim^[1]^[2]^[4].

W latach 80. prowadził kameralny zespół muzyki współczesnej (McGill Contemporary Music Ensemble)^[1]^[2]. Jako pianista występował głównie z repertuarem współczesnym, także w duecie fortepianowym ze swoją żoną Pierrette LePage^[1]^[2]^[4].

Jest dwukrotnym laureatem prestiżowej kanadyjskiej nagrody przyznawanej kompozytorom współczesnej muzyki kameralnej – Prix Jules-Léger(inne języki) – za Musique pour Champigny (1979) i za Yquem (1993)^[1]^[3]. W 2000 roku został nagrodzony za całokształt twórczości Nagrodą Serge’a Garanta, ufundowaną przez Fundację Émile’a Nelligana^[3].

Twórczość

W twórczości Mathera wyraźnie odczuwalny jest wpływ kultury francuskiej, zwłaszcza poezji. W jego kompozycjach na pierwszy plan wysuwają się sensualne walory brzmieniowe nowoczesnego języka dźwiękowego. Od końca lat 70. komponuje utwory mikrotonalne, wykorzystując między innymi ćwierćtonowe różnice stroju pomiędzy takimi samymi instrumentami lub naturalne niuanse intonacyjne w instrumentach dętych i smyczkowych^[1]^[5].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[5]^[6])

Utwory orkiestrowe

Koncert fortepianowy, 1958
Elegy, na saksofon altowy i orkiestrę smyczkową, 1959
Symphonic Ode, 1964
Orchestral Piece 1967, (wersja na wielką orkiestrę, 1966–1967)
Ombres, 1967
Music for Vancouver, na małą orkiestrę, 1969
Musique pour Rouen, na 12 instrumentów smyczkowych, 1971
Musigny, na wielką orkiestrę, 1980
Scherzo, na małą orkiestrę, 1987–1988
Dialogue pour Trio Basso et Orchestre, na altówkę, wiolonczelę, kontrabas i orkiestrę, 1988
Tallbrem Variations, na 5 perkusji i orkiestrę, 1994
Quarts de Chaume, na orkiestrę smyczkową, 1998

Utwory kameralne

Sonata na 2 fortepiany, 1970
Muzyka na organy, róg i gongi, 1973
Mandola, na mandolinę i fortepian, 1974
Eine kleine Bläsermusik, na flet, obój, klarnet, rożek francuski i fagot, 1975
Clos de Vougeot, na 4 perkusje, 1977
Coulée de serrant, na harfę i fortepian, 1980
Gattinara, na altówkę i perkusję, 1982
Elegy, na flet, flet altowy, wiolonczelę, fortepian i perkusję, 1983
Barbaresco, na altówkę, wiolonczelę i kontrabas, 1984
Clos d’audignac, na marimbę solo i 3 perkusje, 1984
Viola Duet, na 2 altówki, 1987
Standing Wave, na klarnet, wiolonczelę, fortepian i perkusję, 1994
Advanced Harmony, na zespół instrumentów dętych drewnianych, 1995
Quintette, na klarnet i kwartet smyczkowy, 1995
Quatre Études, na cymbały i marimbę, 1996
Doisy Daëne, na flet i fortepian, 1997
Violin Duet, na 2 skrzypiec, 1998
Quintet na 4 saksofony i fortepian, 1999
Sancerre, na harfę i klawesyn, 1999
Four Études, na 6 perkusji, 2001
Trio na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 2002
Music for San Francisco, na wiolonczelę i zespół, 2005
For Amie Watson, na wibraforn, dzwony rurowe i 13 krowich dzwonków, 2006

Utwory mikrotonowe

Régime Onze, na 2 fortepiany, 1978
Ausone:
- wersja A, na flet solo, 1979
- wersja B, na flet i 2 harfy, 1979
- wersja C, na flet, 2 harfy, 2 gitary i sekstet smyczkowy, 1979
Sassicaia, na klarnet i fortepian, 1981
Poème du délire, na 3 fortepiany, 1982
Señorio de Sarria, na 2 gitary, 1985
Vouvray, na obój i harfę, 1986
Aux victimes de la guerre de Vendée, na róg, 2 fortepiany i taśmę, 1990
Saumur, na klawesyn, 1990
Yquem, na 4 fale Martenota i 4 fortepiany, 1991
Romance, na fagot i syntezator, 1992
Deux Pièces pour Ondes Martenot et piano en seizièmes de ton, na fortepian szesnastotonowy i fale Martenota, 2004
65 Takte für Robert Aitken, na 2 flety, 2004

oraz pięcioaktowa opera La princesse blanche z librettem Renalda Tremblaya wg R.M. Rilkego (1993), a także liczne utwory wokalne, wokalno-instumentalne i na instrumenty solowe.

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Walaciński 2000 ↓, s. 131.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Elaine Keillor: Mather, Bruce. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-16)]. via Oxford University Press. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Bruce Mather: Biography. [w:] Canadian Music Centre [on-line]. 2002. [dostęp 2018-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-16)]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Bruce Mather. [w:] The Canadian Encyclopedia [on-line]. [dostęp 2018-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-16)]. (ang.).
↑ ^a ^b Keillor 2004 ↓.
↑ Bruce Mather, List of works. [w:] Société de musique contemporaine du Québec [on-line]. [dostęp 2018-07-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-16)]. (ang.).

Bibliografia

Adam Walaciński: Mather, Bruce. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 6: M część biograficzna. Kraków: PWM, 2000. ISBN 83-224-0656-8. (pol.).
Elaine Keillor: Mather, Bruce. W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. M. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).