Hanns Jelinek

Hanns Jelinek
Data i miejsce urodzenia

5 grudnia 1901
Wiedeń

Pochodzenie

austriackie

Data i miejsce śmierci

27 stycznia 1969
Wiedeń

Gatunki

muzyka poważna, muzyka modernistyczna

Zawód

kompozytor, teoretyk muzyki

Hanns Jelinek (ur. 5 grudnia 1901 w Wiedniu, zm. 27 stycznia 1969 tamże[1][2]) – austriacki kompozytor i teoretyk muzyki.

Życiorys

W dzieciństwie uczył się gry na skrzypcach i fortepianie, w zakresie kompozycji pozostał w dużej mierze samoukiem[1]. Na przełomie 1918 i 1919 odbył krótki kurs kompozytorski u Arnolda Schönberga, następnie w latach 1920–1922 kształcił się w zakresie kontrapunktu i gry fortepianowej u Franza Schmidta w Konserwatorium Wiedeńskim[1][2]. Pracował jako pianista w kinach i lokalach rozrywkowych, później pisał także muzykę do filmów niemych i dźwiękowych[1]. Po 1945 roku skupił się na pracy pedagogicznej[1]. W 1948 roku został wykładowcą Konserwatorium Wiedeńskiego, w 1960 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1965 roku profesora zwyczajnego[1]. Był propagatorem dodekafonii, wprowadził jej nauczanie na swoim seminarium muzycznym na elementarnym etapie kształcenia muzycznego[1]. W 1952 i 1953 roku prowadził zajęcia na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[1]. Opublikował pracę Anleitung zur Zwölftonkomposition (2 tomy, Wiedeń 1952 i 1958)[2].

Otrzymał nagrodę muzyczną miasta Wiednia (1947) i austriacką nagrodę państwową (1967)[1].

Wybrane kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych[1][2])

Utwory orkiestrowe

  • 6 symfonii (I D-dur 1926–1930 zrewid. 1940 i 1945–1946, II „Sinfonia ritmica” na jazzband i orkiestrę 1929 zrewid. 1949, III „Heitere Symphonie” na instrumenty dęte blaszane i orkiestrę 1930–1931, IV „Sinfonia concertante” na kwartet smyczkowy i orkiestrę 1931 zrewid. 1953, V „Symphonie brevis” 1950, VI „Sinfonia concertante” 1943 zrewid. 1957)
  • Praeludium, Passacaglia und Fuge na flet, klarnet, fagot, róg i smyczki (1922)
  • Sinfonia ritmica na jazzband i orkiestrę (1928, zrewid. 1960)
  • Rather Fast na jazzband i orkiestrę (1929)
  • Suita na smyczki (1931)
  • Concertino na kwartet smyczkowy i orkiestrę smyczkową (1951)
  • Phantasie na klarnet, fortepian i orkiestrę (1951)
  • Preludio solenne (1956)
  • Rai buba na fortepian i orkiestrę (1956–1961)
  • Perergon a małą orkiestrę (1957)

Utwory kameralne

  • 6 Aphorismen na 2 klarnety i fagot (1923–1930)
  • Suita na wiolonczelę (1930)
  • 2 kwartety smyczkowe (I 1931, II 1935)
  • Das Zwölftonwerk (I na fortepian 1947–1949, II na różne instrumenty 1950–1952)
  • 3 Blue Sketches na 9 solistów jazzowych (1956)
  • Sonata na skrzypce solo (1956)
  • Ollapotrida na flet i gitarę (1957)
  • 2 Blue O’s na 7 wykonawców jazzowych (1959)
  • 10 Zahme Xenien na skrzypce i fortepian (1960)

Utwory fortepianowe

  • 4 Structuren (1952)
  • Zwölftonfibel (1953–1954)

Utwory wokalno-instrumentalne

  • Prometheus na baryton i orkiestrę (1936)
  • Die Heimkehr na solistów, chór, orkiestrę i taśmę (1954)
  • Unterwegs na sopran, wibrafon i kontrabas (1957)
  • Begegnung na chór i orkiestrę (1965)

Operetka

  • Bubi Caligula (1947)

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 450–451. ISBN 83-224-0453-0.
  2. ↑ a b c d Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1727. ISBN 978-0-02-865528-4.

Linki zewnętrzne

Międzynarodowe Letnie Kursy Nowej Muzyki w Darmstadcie
wykładowcy
uczestnicy