PROFILPELAJAR.COM

Emmanuel Nunes
Imię i nazwisko	Emmanuel Tito Ricoca Nunes
Data i miejsce urodzenia	31 sierpnia 1941 ; Lizbona
Pochodzenie	portugalskie
Data i miejsce śmierci	2 września 2012 ; Paryż
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, pedagog
	Odznaczenia

Emmanuel Tito Ricoca Nunes (ur. 31 sierpnia 1941 w Lizbonie, zm. 2 września 2012 w Paryżu)^[1] – portugalski kompozytor i pedagog.

Życiorys

W latach 1959–1963 studiował kompozycję w Academia de Amadores de Música w Lizbonie u Francine Benoît^[1]^[2], a następnie w latach 1962–1964 na Uniwersytecie Lizbońskim muzykologię pod kierunkiem Fernanda Lopesa-Graçy^[1] oraz filologię grecką i germańską^[2]. W 1962 i 1964 uczestniczył w kursach mistrzowskich prowadzonych w ramach Darmsztadzkich Międzynarodowych Letnich Kursów Nowej Muzyki przez Henriego Pousseura i Pierre’a Bouleza^[2]. W 1964 zamieszkał na stałe w Paryżu^[1]^[2].

Od 1965 kontynuował naukę w Hochschule für Musik und Tanz Köln, gdzie studiował kompozycję u Henriego Pousseura, muzykę elektroniczną u Jaapa Speka i fonetykę u Georga Heikego. W latach 1965–1967 uczestniczył także w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Karlheinza Stockhausena^[1]^[2]. Po powrocie do Paryża studiował estetykę muzyki w Paryskim Konserwatorium pod kierunkiem Marcela Beaufilsa i w 1971 otrzymał nagrodę Premier Prix d'Esthetique Musicale^[1]^[2].

Od lat 80. działał jako pedagog muzyczny, wykładając kompozycję m.in. w Fundacji Galusta Gulbenkiana w Lizbonie, na Harvardzie, w Konserwatorium Paryskim i podczas Letnich Kursów Darmsztadzkich^[1]^[2]^[3].

Został odznaczony francuskim Orderem Sztuki i Literatury w stopniu Oficera (1986)^[3] oraz portugalskim Orderem Świętego Jakuba od Miecza w stopniu Komandora (1991)^[3]^[4].

Twórczość

Twórczość Nunesa można podzielić na trzy okresy^[5]:

Pierwszy, zaczynający się od utworu Degrés (1965) i kończący na Impromptu pour un voyage I (1973), wykazuje preferencję dla otwartych form i przestrzennego rozmieszczenia instrumentów.
Drugi, począwszy od The Blending Season (1973), charakteryzuje się zastosowaniem elektroakustyki (na żywo lub na taśmie) i wzmocnionymi efektami instrumentalnymi. W tym czasie zaczęły powstawać pierwsze kompozycje wokalne.
Trzeci okres, liczony jest od utworu Nachtmusik I (1977–1978), dającego początek dużemu cyklowi zatytułowanemu Die Schöpfung, którego istotnymi cechami są aspekty agogiczne, czasowe i przestrzenne. Najważniejszą kompozycją tego okresu jest Tif'ereth (1978–1985).

W całej jego twórczości widoczne są dwie stałe tendencje. Pierwszą z nich jest łączenie dzieł parami, w których jeden utwór jest niejako pozytywnym lub negatywnym dopełnieniem drugiego, na przykład Purlieu i Dawn Wo lub Fermata i Ruf. Drugą tendencją jest rewizja lub rozbudowa ukończonych już dzieł, co z jednej strony powoduje powstawanie nowych wersji, a z drugiej – nową komplementarność utworu. Przykładem jest 73 Oeldorf 75 – I i 73 Oeldorf 75 – II , gdzie powiększenie instrumentarium modyfikuje dyskursywny zarys dzieła, tworząc nową kompozycję ściśle związaną z pierwszą, a nie tylko zmodyfikowaną jej wersję^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Adriana Latino: Nunes, Em(m)anuel (Tito Ricoca). [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-12)]. via Oxford University Press. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g Emmanuel Nunes. [w:] Ressources IRCAM Centre Pompidou [on-line]. 2012-09-02. [dostęp 2018-05-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-05-12)]. (fr.).
↑ ^a ^b ^c Emmanuel Nunes. Editions Henry Lemoine. [dostęp 2019-12-27]. (fr.).
↑ Cidadãos Nacionais Agraciados com Ordens Portuguesas. [w:] Ordens Honoríficas Portuguesas [on-line]. [dostęp 2018-05-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-09)]. (port.).
↑ ^a ^b Latino 2004 ↓.

Bibliografia

Adriana Latino: Nunes, Emmanuel (Tito Ricoca). W: The New Grove Dictionary of Music and Musicians, vol. N. Oxford University Press, 2004. ISBN 978-0-19-517067-2. (ang.).