PROFILPELAJAR.COM

Claude Ballif
Imię i nazwisko	Claude André François Ballif
Data i miejsce urodzenia	22 maja 1924 ; Paryż
Pochodzenie	francuskie
Data i miejsce śmierci	24 lipca 2004 ; Poissons
Gatunki	muzyka poważna, muzyka współczesna
Zawód	kompozytor, teoretyk muzyki, pedagog
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Claude André François Ballif^[1]^[2] (ur. 22 maja 1924 w Paryżu^[1]^[3]^[4], zm. 24 lipca 2004 w Poissons^[3]^[4]) – francuski kompozytor, teoretyk muzyki i pedagog.

Życiorys

Studiował w konserwatorium w Bourdeaux u Juliena-Fernanda Vaubourgoin^[4] oraz w Konserwatorium Paryskim u Noëla Gallona, Tony Aubina i Oliviera Messiaena^[1]^[4]. Następnie kontynuował naukę w Berlinie u Borisa Blachera i Josefa Rufera^[1]^[3]^[4] oraz u Hermanna Scherchena w Darmstadcie^[4]. Wykładał w Instytucie Francuskim w Berlinie (1955–1957) i Hamburgu (1957–1958)^[4]. Od 1959 do 1963 roku pracownik działającej przy Radiodiffusion-Télévision Française (RTF) Groupe de recherches musicales^[4]. Wykładowca konserwatoriów w Reims (1965–1968) i Paryżu (1971–1990)^[2].

Otrzymał I nagrodę na konkursie kompozytorskim w Genewie (1955)^[1]^[3] i nagrodę im. Arthura Honeggera (1973)^[1]. Laureat nagrody muzycznej miasta Paryża (1980)^[4]. Napisał książkę poświęconą Hectorowi Berliozowi (Paryż 1968)^[2]. Ponadto był autorem prac Introduction à la métatonalité (Paryż 1956), Bach et les musiques d’aujourd’hui (Tuluza 1985), Economie musicale: Souhaits entre symboles (Paryż 1988), L’habitant du labyrinthe: Entretiens avec Alain Galliari (Isles-lès-Villenoy 1992)^[3].

Odznaczenia

1984 – Kawaler Orderu Sztuki i Literatury^[5]
1991 – Kawaler Orderu Narodowego Zasługi^[5]
1994 – Oficer Orderu Narodowego Zasługi^[5]

Twórczość

Wychodząc od tradycyjnych technik kompozytorskich i zasad dodekafonii, sformułował Ballif koncepcję metatonalności, systemu łączącego w sobie diatonikę i chromatykę, opartego na skali 11-dźwiękowej^[1]. Jej zasady przedstawił w pracy Introduction à la métatonalité (Paryż 1956)^[1].

Ważniejsze kompozycje

(na podstawie materiałów źródłowych^[1]^[2]^[3]^[4])

La Vie du mont qui vient, symfonia na chór i orkiestrę (1953, wersja zrewidowana 1972–1973)
4 antiennes à la Sainte Vierge na chór i orkiestrę kameralną (1953)
Airs comprimés na fortepian (1953)
Lovecraft (1955)
Fantasio (1957, wersja zrewidowana 1976)
Voyage de mon oreille (1957)
Sonata na flet (1958)
Kwintet na flet, obój i trio smyczkowe (1958)
Phrases sur le souffle na alt i 8 instrumentów (1958)
Mouvement pour 2 na flet i fortepian (1959)
Solfeggietto na flet, różek angielski, skrzypce lub klarnet (1961)
muzyka konkretna Étude au ressort (1961)
Podwójne trio na flet, obój i wiolonczelę oraz skrzypce, klarnet i róg (1961)
A cor et à cri (1962)
Point, mouvement (1962)
Sonata na wiolonczelę i fortepian (1962)
Cahier de Violon (1962)
Imaginaire I na 7 instrumentów (1963)
Ceci et cela (1965)
Imaginaire II na 7 instrumentów (1967)
Requiem na 5 chórów, 8 głosów solowych i orkiestrę (1968)
Prières (1971)
Chapelet (1971)
Concert Symphonique I (1976)
Poème de la félicité (1978)
Cinquième imaginaire na 2 fortepiany, flet, obój, klarnet, kornet, róg, altówkę i kontrabas (1978)
Solfeggietto n° 8 na saksofon (1981)
Concert Symphonique II (1984)
Haut les Rêves na skrzypce i orkiestrę kameralną (1984)
Le Livre du serviteur na tenora, chór i orkiestrę (1984)
Concert Symphonique III (1988)
La Transfiguration de l’univers. Symphonie mystique No. 3 na 3 chóry mieszane, instrumenty dęte blaszane i perkusję (1992)
Battez sons pleins, kwartet na dzwonki (1996)
Concert Symphonique IV (1999)
Au clair de la lune bleue (2000–2001)
5 kwartetów smyczkowych (1955, 1958, 1959, 1987, 1989)
4 tria smyczkowe (1956, 1959, 1969, 1992)
4 sonaty organowe (1956)
6 sonat fortepianowych (1957–1994)
kwartet saksofonowy (1995)

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 175–176. ISBN 83-224-0113-2.
↑ ^a ^b ^c ^d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 52. ISBN 978-0-19-957854-2.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Musiklexikon. T. 1. A–E. Stuttgart-Weimar: Verlag J.B. Metzler, 2006, s. 176–177. ISBN 978-3-476-02087-1.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Franck Jedrzejewski: Dictionnaire des musiques microtonales. Nouvelle édition revue et augmentée. Paris: L’Harmattan, 2014, s. 18–19. ISBN 978-2-343-03540-6.
↑ ^a ^b ^c Claude Ballif. brahms.ircam.fr. [dostęp 2020-04-08]. (fr.).