Dieter Schnebel (ur. 14 marca 1930 w Lahr^[1][2], zm. 20 maja 2018 w Berlinie^[3]) – niemiecki kompozytor.

Jako dziecko uczył się gry na fortepianie u Wilhelma Sieblera^[1]. W latach 1945–1949 był uczniem Wilhelma Rescha w Villingen, następnie w latach 1949–1952 studiował teorię i historię muzyki w Hochschule für Musik we Fryburgu Bryzgowijskim u Ericha Dofleina^[1]. W 1950 roku uczestniczył w Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie^[1]. Od 1952 do 1955 roku studiował teologię, filozofię i muzykologię na uniwersytecie w Tybindze, uzyskując tytuł doktora na podstawie pracy o muzyce Arnolda Schönberga^[2]. Po ukończeniu studiów kontynuował naukę fortepianu u Hansa von Besele w Musikhochschule w Stuttgarcie^[2]. Od 1963 do 1970 roku pracował jako nauczyciel religii we Frankfurcie nad Menem, następnie od 1970 do 1976 roku w gimnazjum w Monachium^[1][2]. Od 1976 do 1995 roku uczył muzyki eksperymentalnej i teorii w Hochschule der Künste w Berlinie^[2].

W 1972 roku założył Arbeitsgemeinschaft für Neue Musik, przygotowując z uczniami łatwy repertuar muzyki współczesnej i organizując koncerty^[2]. Członek berlińskiej Akademie der Künste (1991), Freie Akademie der Künste w Lipsku (1991) i Bayerische Akademie der Schönen Künste w Monachium (1995)^[2]. Był autorem prac Mauricio Klagel: Musik, Theater, Film (1970), Denkbare Musik: Schriften 1952–1972 (1972), MO-NO: Musik zum Lesen (1973), Anschläge-Ausschläge: Texte zur Neuen Musik (1994)^[1].

Początkowo pod wpływem kursów darmsztadzkich interesował się serializmem, jednak pod wpływem Johna Cage’a przyjął skrajną postawę, wykorzystując dźwięki niezależnie od ich walorów estetycznych i źródła pochodzenia^[2]. Interesował się procesem wydobywania dźwięku i jego artykulacji, wielu kompozycjom nadając formę szkicową, konceptualną^[2]. Jako źródło dźwięku wykorzystywał m.in. oddech czy krzyk^[1], posługiwał się także elementami wizualnymi, gestami i ruchami ciała^[2]. Odrzucił tradycyjne pojęcie dzieła muzycznego, swoje kompozycje układał w cykle oparte na wspólnym założeniu^[2].

W latach 70. wrócił do bardziej tradycyjnych form i zaczął sięgać do muzyki poprzednich epok, nie porzucając jednak awangardowego języka dźwiękowego^[2]. Typowy dla tego okresu twórczości jest cykl Re-Visionen, w którym dokonał daleko idących opracowań fragmentów lub wyrywkowych momentów dzieł wielkich kompozytorów od Beethovena do Weberna^[2].

(na podstawie materiałów źródłowych^[1])