Talhac

Talhac; Tailhac
Descobridor o inventaire
Data de descobèrta
Contrari
Color
Simbòl de quantitat
Simbòl d'unitat
Proprietat de
Fondador
Compren
Data de debuta
Data de fin
Precedit per
Seguit per
Coordenadas
	Geografia fisica
Coordenadas	45° 02′ 32″ N, 3° 27′ 28″ E
Superfícia	12,52 km²
Altituds; · Maximala; · Mejana; · Minimala	; 1 067 m; 760 m; 575 m
	Geografia politica;
País	Auvèrnhe;
Estat	França;
Region; 84	Auvèrnhe Ròse Aups;
Departament; 43	Naut Léger ;
Arrondiment; 431	Briude;
Canton; 4317	Gòrjas d'Alèir-Gevaudan (Pinòus davant 2015);
Intercom; 244301057	CC de las Ribas delh Naut Alèir;
Cònsol	Guy Lafond ; (2020-2026)
	Geografia umana
Populacion; Populacion totala; (2018)	72 ab. Evolucion de la populacion; 75 ab.
Densitat	5,83 ab./km²
	Autras informacions
Còde postal	43300
Còde INSEE	43242

Vilatge d'Occitània

Talhac (Tailhac en francés) z-es una comuna auvernhassa situada dins lo departament del Naut Léger e la region d'Auvèrnhe-Ròse-Aups, ancianament d'Auvèrnhe.

Geografia

La comuna davala de la plana nauta de Marjarida, ont es Pinòus, vès la limanha de Lanjac.

Comunas vesinas

Tailhac

Desges
(2,8 km)

Chaselas
(3,5 km)

Pinòus
(3,7 km)

Pébrac
(4,3 km)

Chanteuges
(6,7 km)

Auvers
(6,9 km)

Lanjac
(7,0 km)

Ferruçac
(7,2 km)

Venteuges
(7,2 km)

Sent Arcon d'Alèir
(7,8 km)

Perimètre delh territòri

Comunas confrontantas de **Talhac**
	Lanjac
Pinòus
	Desges	Chaselas

Toponimia

Las fòrmas ancianas son Tagllac alh secle XI, Eccl. et castrum de Tautlac, vès 1078, Prior Tauliaci vès 1118, Tautliacus vès 1130, Taulliacus alh secle XII, Tautlag alh secle XI, Tatlac en 1218, Talliacus en 1222, Tallac en 1224, Tallhac vès 1254 (totas aquelas mencions venon delh cartulari de Pébrac), Talhac vès 1260, Talliac en 1266, Talhiacus en 1275, Taillat en 1377, Tailhat en 1401 ^[1].
Segon Dauzat e Rostaing, Talhac ven delh nom gallic d'òme Talius, ambelh sufixe -acum ^[2].
Segon Negre, Talhac ven de Taciliacus, format delh nom Tacilius e delh sufixe -acum, vengut Tayllac, pueis Tailhac ^{[cal referéncia]}.
Xavier Delamarre tòrna a la solucion de Dauzat e Rostaing, *Taliācon (o *Talliācon), la proprietat de Talios (o de *Tallios) ^[3].

Istòria

En 1789, Talhac dependiá de la província d'Auvernhe, de l'eleccion de Briude, de la subdelegacion de Lanjac e delh ressòrt delh presidial de Riam. Sa gleisa parochala, diocèsi de Sant Flor e archipreirat de Lanjac, èra delh vocable de Sant Joan Baptista; coma prior de la localitat, l'abat de Pébrac presentava a la cura ^[1].

Tèxte originau de l'article francés

Plusieurs dolmen importants ont été découverts en Auvergne, notamment deux autels druidiques considérables, dans un petit bois de pins appartenant à la commune Talhac. Lesdits dolmen ont été répertoriés par l'archéologue Duranson.
Le bourg et son église du sègle XV inscrite à l’inventaire des Monuments Historiques était autrefois dominé par un château dont il ne reste aujourd’hui que de rares vestiges.
Enfin, sur la bas de la commune, les empreintes des mines de spath-fluor rappellent le passé industriel du bassin de Langeac.

Administracion

Lista delhs cònsols successius
Periòde		Identitat
2014		Guy Lafond
març de 2008	2014	Christiane Lonjon
març de 1977	2006 (mòrt en foncions ^[4])	François Chassagnon
1950	1977	Eugène Chassagnon
	1950
Totas las donadas non son pas encara conegudas.

Demografia

modificar « persona »
v · d · m

Evolucion demografica
Populacion comunala actuala (2013): 73, totala: 77

355

301

317

362

371

399

393

450

486

483

488

492

480

405

397

426

458

361

406

343

339

292

230

224

237

185

157

120

95

86

79

68

73

80

81

83
85

2009

2010

85
87

81
86

Fonts

Base Cassini de l'EHESS - Nombre retengut a partir de 1962 : Populacion sens comptes dobles - Sit de l'INSEE

Evolucion de la populacion 1962-2008

En 2018 la populacion èra de 72 abitants e la densitat èra de 5,75 ab/km².

Luòcs e monuments

Personalitats ligadas amb la comuna

Veire tanben

Ligams extèrnes

Talhac sobelh site de l'Insee

Nòtas

↑ ^1,0 et ^1,1 Augustin Chassaing, Antoine Jacotin Dictionnaire topographique... de la Haute-Loire, 1907, p. 275 https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k392965/f324.item
↑ Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 667
↑ Xavier Delamarre, Noms de lieux celtiques de l'Europe ancienne, ed. Errance, 2012, p. 246, 308 e 367
↑ [1]