Las fòrmas ancianas son : Prior de Collat en 1235, Collatum en 1381, Coullat en 1401, Le Collat en 1470, Colat en 1511 [2].
Segon Dauzat, lo nom representa probablament còl lat, « còl, pas (o suchet, montèlh) large » : lo borg es sus un morre large [3].
La prononciacion aproximativa a Conlat z-es [kɔn'la] o [ve kɔn'la], a Josat z-es entre [kɔn'la] o [kɔn'lɛ]. En Brivadés e Liuradés, una partida delhs a finaus (tonics o pòsttonics) pòdon èsser articulats [-ɛ] e lo locutor declara sovent que sa prononciacion z-es un a o una modalitat de a[4]. Lo parlar de Josat sembla meige (intermediari).
L'auvernhàs modèrne refusa l'articulacion de -ll- e l simpla seriá alterada a l'intervocalica. La dissimilacion en Cònla- règla lo problèma. Aquesta dissimilacion es regulara dens una bèra part de l'occitan, e lo diafonèma /ll~nl/ s'escriu ll o tl segon l'etimologia.
Logicament, chau escriure Còllat. Pòt faire creire que l'accent tonic z-es sus la premèira sillaba, mes es lo pròpi daus tomonims compausats coma Bèlmont.
Istòria
En 1789, Collat fasiá partida de la província d'Auvernhe, de l'eleccion de Briude, la subdelegacion de la Chaa Dieu e delh ressòrt de Riam. Sa gleisa parochala, diocèsi de Sant Flor e archipreirat de Briude, èra delh vocable de Sant Marçal. Lo prior, dont lo benefici dependia de l'abadiá de la Chaa Dieu, presentava a la cura [2].
Cònlat
Saint-Pal-de-Senouire 
.svg){kind=small}
