La prononciacion z-es ['blɛjɾa] a Grenier-Montgon[4] o ['blejɾa], [ˈblɪːɹ̝ɔ][5] a Vinzèlas segon Dauzat. L'evolucion recenta dels parlars d'Auvèrnhe Naut, dempuèi l'Atlàs Lingüistic de Pierre Nauton (annadas 40 e 50), es que de [ej] tonics son venguts [ɛj], quitament contra l'etimologia (Las Vèrjas > latin virga). La prononciacion tradicionala z-èra, benleu, ['bleiɾa] ([-ɾ-] correspond a l'alteracion de -l- intervocalica, que s'escriu pas).
Las fòrmas ancianas son : S. Petrus de Blasilla, al sègle XI, Monasterium S. Petri de Blazilia en 1096, Basilla en 1163, Poncius archipresb. de Besilla al secle XII, Blazella en 1199, Blasiliae Monasterium en 1185, Blasilis en 1225, Domus Basiliae en 1262, Abbatissa de Bleolle en 1287, Bleele en 1321, Blaelle, Blelle en 1379, Blere alh secle XIV (Froissart), Bleylle en 1398, Blesilia en 1462, Bleyle alh secle XV, Bleyla en 1458, Blesilia en 1462, Bleyle alh secle XV, etc [6]. ,[7].
Lo nom de Bleila vendriá de *Blasilla (villa sosentendut) doncas d'un nom galloroman d'òme *Blasillus, inferit delh nom gallic Blasius (segon Albèrt Dauzat) [8] o delh nom latin Blaesilla, derivat de Blaesus (segon los Féniés, doncas benlèu segon Ernèst Negre) [9]. Xavier Delamarre cita pas de nom gallic *Blasios (fòrma celtica de Blasius) e ditz pas ren de Bleila [10].
Istòria
Fenèstra romanica
En 1789, Bleila fasiá partida de la província d'Auvernhe, de l'eleccion e subdelegacion de Briude e delh ressòrt delh presidiau de Riam. Sa gleisa parochala, diocèsi de Sant Flor e chapluòc d'archipreirat, èra delh vocable de Sant Pèire. A Bleila i aviá una abadiá seculara de chanongessas nòblas, fondada alh secle IX [6].
.svg){kind=small}
