En teoria, las explicacions valon tanben per Lusinhan Grand, vilatge situat a pauc de distància (e que sembla d'èsser lo pus ancian : i aviá una villa gallo-romana [1]).
La prononciacion es [lyzi'ɲaŋ pe'tit]. Las fòrmas ancianas son : Laziniano (de ~), en 1108, en latin, Lezynhan (de ~), en 1293, Lesinhac (ecclesia de ~) e de Andrenos, cap a 1300, Lasinhac (par. Sancte Marie de ~) et Sancti Martini d'Andrenx, cap a 1300, Lesagniaco (prioratus de ~), en 1317, Lesinhaco (prior et capella de ~), en 1326, en latin, Lesinhaco (prior et rector de ~) et Sancti Martini d'Andrenx, en 1520, en latin, Lusignan (N.D. de ~), en 1632, en francés [1]
.
Las fòrmas en Lu- son totalament absentas a l'Edat Mejana e remplaçadas per de variantas en Le- o La-; Lu- apareis ambe'l francés. Lo sufixe es pas segur tanpauc. Dauzat e Bénédicte Boyrie-Fénié s'acòrdan pr'aquò per atribuir lo nom a un nom d'òme latin Lucinius e al sufixe latin anu(m) (mès Dauzat aviá pas qu'una atestacion) [1],[2]. Es benlèu imprudent d'atribuir, coma fan, las atestacions medievalas a d'errors d'escribas, amai se la fòrma orala actuala es d'acòrdi dambe la fòrma escrita. Dins un autre contèxte, legir es sovent passat a lugir. E coma i a pas de rason de supausar que los escribas coneissián pas lo país, caldriá puslèu explicar, en daissant de costat la question del sufixe, quin seriá lo nom d'òme se lo nom d'origina èra en Lesinh- : Licinius per los Lesinhan o Lesinhac occitans [3],[4]. Se lo nom d'origina èra en Lasinh-, i a al mens Lazenay, que seriá un ancian Lacenus + -acum[5]; es aisit d'inferir una varianta *Lacenius de Lacenus. En sortent de l'Agenés, e per comparar, se pòt passar per lo Lusinhan pus celèbre, en Peitau, e que benlèu inspirèt l'atestacion de 1632 : Lusignan, qu'èra escrit en 929 vicaria Liciniacensis, en 1009 Liziniaco, Lezinan, cap a 1080, e Lusignen en 1340 (càmbiament de sufixe e, coma se vei, de vocalisme de la sillaba iniciala) [3]. Que demandar de mai ?
Andrens. La glèisa Sent Martin, que foguèt annèxa de Lusinhan-Petit [6], a disparegut. Lo nom es gardat per un ostal e pr'aquò auriá poscut disparéisser : Durengues parla de Saint-Martin des Prés. Pòt èsser basat sus un nom d'òme germanic, coma Andahari, Andar o Underich (Dauzat los dona per mai d'un luèc, Andrein, Andres, Andrésy, etc, dambe un sufixe -ingos[7]) o sus lo nom crestian Andreas, associat eventualament a un autre sufixe (solucion que Miquèu Grosclaude aima mai per Andrenh[8]); pr'aquò, un sufixe germanic es normalament associat a un nom germanic.
Istòria
Aquesta seccion es voida, pas pro detalhada o incompleta. Vòstra ajuda es benvenguda !
↑ 1,01,1 et 1,2Bénédicte Boyrie-Fénié, Dictionnaire toponymique des communes, Lot-et-Garonne, ed. CAIRN e Institut Occitan, Pau, 2012, p. 163
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 398, a Leugny 1.
↑ 3,0 et 3,1Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 397, a Lésignac-Durand
↑Bénédicte Boyrie-Fénié, Jean-Jacques Fénié, Toponymie des Pays Occitans, edicions Sud-Ouest, 2007, p. 128
↑Albert Dauzat, Charles Rostaing, Dictionnaire étymologique des Noms de Lieux en France, Librairie Guénégaud, reedicion 1984, p. 393
.svg){kind=small}