PROFILPELAJAR.COM

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	27 grudnia 1654
Konsekrator	Marcantonio Bragadin
Współkonsekratorzy	Girolamo Farnese; Giulio Rospigliosi
Konsekrowani biskupi
Giuseppe Zandemaria	styczeń 1655
Carlo Bonelli	29 października 1656
Nicolaus Carpenia	16 września 1657
Daniele Giustiniani	6 lipca 1664
Bartolomeo Gradenigo	20 listopada 1667
Pietro Leoni	20 listopada 1667
Sebastiano Pisani	16 grudnia 1668
Raimondo del Pozzo	16 grudnia 1668

Aleksander VIII
Alexander Octavus
	Pietro Vito Ottoboni
	Papież; Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	22 kwietnia 1610 ; Wenecja
Data i miejsce śmierci	1 lutego 1691 ; Rzym
Miejsce pochówku	bazylika św. Piotra
	Papież
Okres sprawowania	6 października 1689–1 lutego 1691
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Kreacja kardynalska	19 lutego 1652; Innocenty X
Kościół tytularny	S. Salvatore in Lauro (12 marca 1652); S. Marci (15 listopada 1660); Santa Maria in Trastevere (13 września 1677); Santa Prassede (8 stycznia 1680); biskup Sabiny (1 grudnia 1681); biskup Frascati (15 lutego 1683); biskup Porto e S. Rufina (10 listopada 1687)
Pontyfikat	6 października 1689
	Multimedia w Wikimedia Commons

Aleksander VIII (łac. Alexander VIII, właśc. Pietro Vito Ottoboni; ur. 22 kwietnia 1610 w Wenecji, zm. 1 lutego 1691 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, 241. papież w okresie od 6 października 1689 do 1 lutego 1691^[1].

Życiorys

Wczesne życie

Jego ojciec, Marco Ottoboni, był kanclerzem Republiki Weneckiej; jego matką była Vittoria Tornielli^[2]. Studiował na Uniwersytecie w Padwie, gdzie w 1627 obronił doktorat utroque iure^[2]. W okresie pontyfikatu Urbana VIII przybył do Rzymu i rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej. Pełnił szereg funkcji – był gubernatorem miast Terni, Rieti, Città di Castello i Spoleto, referendarzem Trybunału Sygnatury Apostolskiej, audytorem trybunału Roty Rzymskiej^[2].

Kardynał

19 lutego 1652 został mianowany kardynałem przez Innocentego X, otrzymał tytuł prezbitera S. Salvatore in Lauro^[2]. W grudniu 1654 mianowany został biskupem Brescii, ale w czerwcu 1664 zrezygnował z biskupstwa^[2]. Po powrocie do Rzymu współpracował z kolejnymi papieżami (Klemensem IX i Innocentym XI). Był członkiem następujących kongregacji kurialnych:

Kongregacji ds. Ceremoniału
Kongregacji Konsystorialnej
Kongregacji ds. Soboru Trydenckiego
Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników
Kongregacji ds. Egzaminowania Biskupów
Trybunału Apostolskiej Sygnatury Łaski
Kongregacji Indeksu
Kongregacji Świętego Oficjum Inkwizycji
Kongregacji ds. Wizytacji Apostolskich
Kongregacji ds. Legacji Awiniońskiej (tylko za pontyfikatu Klemensa IX 1667-69)
Kongregacji ds. Odpustów i Świętych Relikwii
Kongregacji ds. Stanu Zakonnego
Kongregacji Rozkrzewiania Wiary
Kongregacji ds. Rezydencji Biskupów

W latach 80. XVII wieku kardynał Ottoboni faktycznie kierował pracami Kongregacji Świętego Oficjum jako subsekretarz Kongregacji, gdyż jej nominalny sekretarz, Alderano Cibo, był jednocześnie sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej. Został też podniesiony do rangi kardynała biskupa i subdziekana Kolegium Kardynałów^[2].

Pontyfikat

6 października 1689 został wybrany na następcę papieża Innocentego XI. W konklawe uczestniczyli specjalni wysłannicy cesarza rzymsko-niemieckiego i króla Francji, ale wybrano kardynała Ottoboniego niezależnie od ich wpływów^[3]. Nowy papież, który przyjął imię Aleksandra VIII, liczył już 79 lat i uchodził za człowieka światowego, co odróżniało go od znanego z ascetycznego trybu życia poprzednika^[1]. 16 października 1689 Aleksander VIII został koronowany.

W czasie krótkiego pontyfikatu papież przywrócił praktykę nepotyzmu^[1]. Wśród mianowanych przez niego kardynałów znaleźli się jego prasiostrzeniec Giambattista Rubini i stryjeczny wnuk Pietro Ottoboni^[3]. Jednocześnie zdobył popularność wśród mieszkańców Państwa Kościelnego dzięki redukcji podatków i obniżce cen żywności. Opór wywołała natomiast decyzja Aleksandra o finansowaniu pomocy zbrojnej dla ojczyzny papieża – Wenecji^[3].

W kwestiach religijnych papież występował przeciwko jansenizmowi^[1]. Potępił 31 tez w 1690 roku, a także wprowadził pojęcie "grzechu filozoficznego", który miał nie pociągać za sobą obrazy Boga, ponieważ był popełniany bez myśli o Nim^[3].

W sprawach zagranicznych szukał porozumienia z królem Francji Ludwikiem XIV, przyjmując m.in. odrzuconego wcześniej przez Innocentego XI ambasadora francuskiego^[3]. Król także poszedł na ustępstwa, oddając eksklawy: Awinion i Hrabstwo Venaissin^[3]. Papież zgodził się także na nominację kardynalską biskupa de Forbin-Jansona, który wcześniej brał udział w antypapieskim zgromadzeniu gallikańskim^[3]. Nie doszło jednak do pełnego porozumienia w kwestii nominacji biskupich; schorowany papież pół roku przed śmiercią podpisał bullę Inter multiplices, w której potępił artykuły gallikańskie z 1682 oraz wszelkie przejawy aktywności królewskiej wymierzone w papiestwo^[3]. Działania Aleksandra w kierunku zbliżenia z Francją, odbiły się na stosunkach z cesarstwem – odmowa mianowania kardynałem jakiegokolwiek nominata Leopolda I, doprowadziła do odwołania ambasadora cesarza^[3].

Kreował 14 kardynałów, na trzech konsystorzach.

Grób Aleksandra VIII w Bazylice Świętego Piotra

Aleksander VIII zmarł na początku lutego 1691 i został pochowany w bazylice św. Piotra^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 147. ISBN 83-7006-437-X.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Ottoboni, Pietro Vito. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-10]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 403-405. ISBN 83-06-02633-0.

Bibliografia

Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus congregationum, tribunalium et Collegiorum urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991. ISBN 978-3451216534.
Richard P. McBrien, Leksykon papieży. Pontyfikaty od Piotra Apostoła do Jana Pawła II, Warszawa 2003
Pope Alexander VIII. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2013-09-10]. (ang.).