Po upadku powstania listopadowego udał się wraz z tysiącami rodaków na emigrację do Europy zachodniej, m.in. do Francji i Anglii. W Paryżu pracował m.in. jako rysownik[10]. Tu też spisał pamiętniki, wydane częściowo przez F. Wrotnowskiego. W roku 1838 przekazał nowo powstałej Bibliotece Polskiej w Paryżu 28 portretów ze swojej prywatnej kolekcji[13].
Organ Towarzystwa Demokratycznego Polskiego – „Demokrata Polski” – w wydaniu z 9 VI 1842 wymienia Rypińskiego jako jednego z „celniejszych uczniów” Andrzeja Towiańskiego. Podpis Rypińskiego figuruje pod listem otwartym towiańczyków do ministra spraw wewnętrznych Francji - Tanneguya Duchâtela[14]. W piśmie tym członkowie Koła Sprawy Bożej wyrażali ubolewanie z powodu wydalenia z Francji ich przywódcy – Andrzeja Towiańskiego.
W 1846 przeniósł się do Londynu[10], gdzie pracował jako nauczyciel rysunku, języków obcych i matematyki. Uprawiał także fotografię (Robert Bielecki zalicza Rypińskiego do grona jednego z pierwszych polskich fotografów[10]). Był jednym ze współzałożycieli organizacji wolnomularskiej działającej w Londynie - Polish National Lodge[15]. W 1850 wstąpił do Grona Historycznego Polskiego. W dzielnicy Tottenham, przy 5 Grove Place[16], Rypiński założył drukarnię[17], w której drukował m.in. własne utwory (Poezje Aleksandra Rypińskiego pisane na pielgrzymstwie[6] - jeden z egzemplarzy Rypiński ofiarował, z dedykacją, Adamowi Mickiewiczowi[18]), a także 6 wydań „Demokraty Polskiego” (październik-grudzień 1852)[19]. Zerwał współpracę z TDP na skutek zabiegów Towarzystwa Literackiego Przyjaciół Polski w Londynie[20]. W 1857 sprzedał drukarnię Zenonowi Świętosławskiemu[10]. Pod koniec życia skorzystał z amnestii carskiej, powrócił w rodzinne strony; zamieszkał i zmarł w Strohanach, w powiecie witebskim.
Twórczość
Był autorem etnograficznego dziełka Białoruś (Paryż, 1940)[21], ballady białoruskiej Naczyścik i wielu innych utworów poetyckich. Jako pierwszy poświęcił się badaniom całokształtu białoruskiej poezji ludowej. Badał także folklor ukraiński. Ponadto pozostawił po sobie Krótki Rys Historyi Powstania Powiatu Dziśnieńskiego w Litwie, w Gubernii Mińskiej[11].
Polska, poemat J.C. Fergusona.[24]Z angielskiego przełożył A. R. (Londyn, 1852)
Raj i Peri. Poemat wyjęty z Lalli-Ruk, pana T. Moore z jego popiersiem[25]. Z angielskiego przełożył Alexander Rypiński (Londyn, 1852)
Wiersz do Xięcia Adama Czartoryskiego[26] (Londyn, 1853)
Poezije Alexandra Rypińskiego, pisane na pielgrzymstwie[27][28]. (Z muzyką i rycinami) (Londyn, 1853)
Poezije Alexandra Rypińskiego, pisane na pielgrzymstwie. Związ IIgi. Ozdobiony Skałorytami. Londyn, 1853. Cisk i nakład autora.
Nasze więc górą! Śpiew historyczny[29] (Londyn, 1853)
Sierżant filozof. Lejenda. Albo sen o przechodzieniu dusz. (Pogańskie Metempsychosis). Zabytek z dawnej wojenki[30]. Napisał Alexander Rypiński. Wyjątek z drugiego sszytu jego Poezij. S popiersiem Autora (Londyn, 1854)
Zakwefiony Prorok Korazanu. Poemat wyjęty z Lalli-Ruk. Z angielskiego na ojczasty język przełożył Alexander Rypiński, z rycinami. Londyn 1857(?)
The Sergeant Philosopher, a Legend, po angielsku
Tenże Sierżant w dwóch językach: polskim i angielskim
Lieut. A. Rypiński’s Three Short Polish Poems on the last war with Russia
Przypisy
↑RobertR.BieleckiRobertR., Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t. III, 1998, s. 426.
↑Pamiętniki i listy polskich autorów z Ziem Zabranych (Litwa, Białoruś, Ukraina) w latach 1795–1918. Materiały do katalogu, t. I, Pamiętniki rękopiśmienne i drukowane, Kielce: Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach, 2017, s. 60.
↑AleksanderA.RypińskiAleksanderA., Poezije Alexandra Rypińskiego, pisane na pielgrzymstwie. (Z muzyką i rycinami), związ I, Londyn 1853. Brak numerów stron w książce
↑Метрическая книга Витебского костела об умерших. 1874–1893 гг., НГАБ, ф. 1781, воп. 26, спр. 1262, арк. 107 адв. Brak numerów stron w książce
↑HenrykH.ŻalińskiHenrykH., Kraj, Emigracja, Niepodległość, Kraków 2006, s. 68.
↑Witebsk i Witebszczyzna, „Ziemia. Tygodnik krajoznawczy ilustrowany” (29), Rok III, 13 lipca 1912, s. 474.
↑MikołajM.ChaustowiczMikołajM., Szlakami ku białoruskości. Szkice, artykuły, eseje, Katedra Białorutenistyki Uniwersytetu Warszawskiego, Warszawa 2010, s. 281.
↑ abcdefRobertR.BieleckiRobertR., Słownik biograficzny oficerów powstania listopadowego, t. III, Warszawa 1998, s. 426.
↑ abPamiętniki i listy polskich autorów z Ziem Zabranych (Litwa, Białoruś, Ukraina) w latach 1795–1918. Materiały do katalogu, t. I, Pamiętniki rękopiśmienne i drukowane, Kielce: Uniwersytet Jana Kochanowskiego w Kielcach, 2017, s. 395.
↑BarbaraB.NoworolskaBarbaraB., Legenda i prawda o Emilii Plater, „Styk. Kultura i nie tylko” (10 (20)), Białystok, listopad 1993, s. 24.
