Aleksander Jankowski (ur. 2 stycznia 1920 w Grabowcu k. Bielska Podlaskiego, zm. 15 grudnia 1994 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.
Życiorys
Do 1939 skończył 8 klas gimnazjum w Bielsku Podlaskim. Od 1939 do 1940 pomagał rodzicom w pracy na roli. 10 lutego 1940 został deportowany wraz z rodziną przez NKWD do Kraju Ałtajskiego, gdzie był robotnikiem leśnym. 15 maja 1943 wstąpił do Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR, skierowany do obozu w Sielcach nad Oką jako szeregowy 1 pułku piechoty 1 DP im. T. Kościuszki[1]. Od 20 czerwca do 20 sierpnia 1943 kursant w Szkole Podchorążych w Riazaniu, potem adiutant gen. bryg. Karola Świerczewskiego w stopniu chorążego. Od 15 września 1943 szef sztabu i p.o. dowódcy 1 samodzielnego batalionu kobiecego im. Emilii Plater, od maja 1944 w stopniu podporucznika. Od października 1944 oficer łącznikowy Komendy miasta Warszawy do 6. Dywizji Piechoty. Od kwietnia 1946 inspektor wyszkolenia bojowego Wydziału VII Dowództwa Okręgu Wojskowego nr 1 w Warszawie w stopniu kapitana, a od października 1946 – majora. W latach 1948–1949 na kursie dowódców pułku w Wyższej Szkole Piechoty w Rembertowie, następnie szef wydziału Dowództwa Warszawskiego OW. Od 28 kwietnia 1951 podpułkownik, od 31 października 1952 zastępca szefa sztabu WOW. W latach 1954–1956 studiował w ASG WP w Rembertowie, potem został szefem sztabu Warszawskiego OW w stopniu pułkownika. W lipcu 1958 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Od lipca 1960 do grudnia 1962 dowódca 12. Dywizji Zmechanizowanej im. Armii Ludowej w Szczecinie, następnie do listopada 1964 zastępca dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy ds. obrony terytorialnej, po czym objął analogiczne stanowisko w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Od 25 września 1970 zastępca dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. Od lipca 1972 zastępca komendanta Wojskowej Akademii Politycznej ds. liniowych. W czerwcu 1980 zakończył służbę wojskową, jesienią 1980 przeniesiony w stan spoczynku. Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera B4-8-10a)[2].
Awanse
Życie prywatne
Mieszkał w Warszawie. Od 1945 żonaty z Janiną z domu Szarapow (1923–2012). Małżeństwo miało córkę[3][2].
Odznaczenia
Przypisy
- ↑ Faszcza 2015 ↓, s. 174.
- ↑ a b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-25].
- ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 59.
- ↑ M.P. z 1947 r. nr 27, poz. 230.
- ↑ Dziennik Urzędowy Rady Narodowej m.st. Warszawy, nr 3, 20 kwietnia 1971, s.21.
- ↑ Jubileuszowe uroczystości w Warszawskim OW /w/ "Żołnierz Wolności", nr 239, 10 października 1970, s. 3
Bibliografia
- Dariusz Faszcza: 12 Szczecińska Dywizja Zmechanizowana. 70 lat służby na Pomorzu Zachodnim (1945–2015). Warszawa: Wojskowe Centrum Edukacji Obywatelskiej, 2015. ISBN 978-83-63755-75-1.
- Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. II: I-M, Toruń 2010, s. 57–59.