Bonifacy IV OSB (ur. ok. 550 r. w Marsi w Italii, zm. 8 maja 615 w Rzymie) – święty Kościoła katolickiego, 67. papież w okresie od 25 sierpnia 608 do 8 maja 615[1].
Życiorys
Urodził się jako syn Jana, lekarza[2]. Za pontyfikatu Grzegorza I sprawował funkcję diakona[2]. Po wyborze na papieża został zmuszony do dziesięciomiesięcznego oczekiwania na zatwierdzenie go przez cesarza Fokasa[2].
Bonifacy IV, jako pierwszy papież, nakazał 13 maja 609 zamienić pogańską świątynię (Panteon w Rzymie) na kościół (Santa Maria ad Martyres)[1]. Wprowadził obowiązkowe święcenia kapłańskie dla zakonników, popierał życie mnisze i zamienił swój dom w Rzymie w klasztor[2]. W czasie swojej posługi w Rzymie panował głód, jednak dzięki dobrym stosunkom papieża z cesarzami, zdołał on wynegocjować pomoc[2].
Za jego pontyfikatu zaczęto najprawdopodobniej obchodzić Dzień Wszystkich Świętych w kościołach wschodnich[1], ale nie było to jeszcze oficjalne święto.
Bonifacy IV został pochowany w bazylice św. Piotra w Rzymie[2].
Jego wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 8 maja.
Zobacz też
Przypisy
Bibliografia
