O jego życiu niewiele wiadomo. Według Liber Pontificalis pochodził z helleńskiej rodziny, lecz jego ojciec[4], imieniem Judasz[5], był Żydem z Betlejem[4]. Mówili prawdopodobnie po grecku lub aramejsku. Betlejem jest wskazywane jako prawdopodobne miejsce narodzin. Spędził tam większość dzieciństwa[1]. Według tradycji nawrócił się na chrześcijaństwo i przybył do Rzymu[6].
Pontyfikat rozpoczął w 97, 99[7], 100[3] lub 101[7] roku n.e. (według różnych źródeł). Nie ma zgodności co do jego pontyfikatu, ani co do kolejności sprawowania urzędu. Ewarysta jako następcę Klemensa I wymienia Ireneusz, biskup Lugdunum, natomiast m.in. Catalogus Liberianus jako następcę Anakleta[5]. Co do długości pontyfikatu też źródła nie są zgodne: Euzebiusz z Cezarei twierdził, że jego pontyfikat trwał 8 lub 9 lat[3]. Katalog Liberiusza natomiast, że niespełna 14 lat. Liber Pontificalis przekazuje o 10 letnim pontyfikacie[8].
Liber Pontificalis utrzymuje, że to on podzielił Rzym na 7 diakoni (diaconias) i 25 "tytułów" – odpowiedniki parafii – i dał podwaliny pod Kolegium Kardynałów[3][9]. Był głęboko zaangażowany w rozszerzanie powołań w Kościele. Trzykrotnie udzielił święceń kapłańskich. Mianował sześciu kapłanów, dwóch diakonów i pięciu biskupów[10]. Podczas jego pontyfikatu duchowieństwo umocniło się i nastąpił bardzo szybki wzrost liczebności zgromadzeń wierzących[9][11].
Zgodnie z tradycją, kiedy trafił do więzienia, strażnicy pilnujący go byli zdumieni jego radością, ponieważ uważał się za uprzywilejowanego, że został uznany za godnego cierpieć i umrzeć za Jezusa[11]. Według tradycji zginął śmiercią męczeńską przez ścięcie za czasów panowania Trajana, w tym samym czasie co Ignacy Antiocheński. Obecnie podawane jest to w wątpliwość. Badania nie potwierdzają także złożenia ciała obok grobu św. Piotra[5][9][12].
