PROFILPELAJAR.COM

Benedykt XII
Benedictus Duodecimus
	Jacques Fournier
	Papież; Biskup Rzymu
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1280-1285 ; Saverdun
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1342 ; Awinion
Miejsce pochówku	Katedra Notre-Dame des Doms w Awinionie
	Papież
Okres sprawowania	1334-1342
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Pontyfikat	20 grudnia 1334
	Multimedia w Wikimedia Commons

Benedykt XII, łac. Benedictus XII, właśc. Jacques Fournier OCist (ur. ok. 1280-1285 w Saverdun, zm. 25 kwietnia 1342 w Awinionie^[1]) – papież w okresie od 20 grudnia 1334 do 25 kwietnia 1342, cysters^[2].

Życiorys

Pochodził ze skromnego środowiska, jego ojciec był prawopodobnie młynarzem. Karierę duchowną rozpoczął w zakonie cystersów w Boulbonne^[1]. Studiował na uniwersytecie paryskim, gdzie otrzymał tytuł magistra teologii^[1]. W 1317 został biskupem Pamiers, a dziesięć lat później kardynałem^[2]. Sprawował też urząd inkwizytora w Langwedocji i zajmował się nadużyciami seksualnymi i herezją tamtejszego kleru^[1].

Po śmierci Jana XXII najbardziej oczywistym kandydatem był Jean-Raymond de Comminges, który jednak odmówił złożenia obietnicy, że nie przeniesie Stolicy Piotrowej z powrotem do Rzymu^[1]^[3]. Z tego powodu jego kandydatura została odrzucona, natomiast wybrano Jacques’a Fourniera jako trzeciego papieża niewoli awiniońskiej^[1].

Na początku pontyfikatu zreorganizował kurię i przeprowadził surową kontrolę wydatków (m.in. zmniejszył opłaty za wydawanie dokumentów)^[1]. Określił także nowe, surowe zasady dla mnichów cysterskich, franciszkańskich i benedyktyńskich^[1]. Nie mógł się jednak wyzwolić spod wpływów dworu francuskiego, o czym może świadczyć fakt, że nie przeniósł się do Rzymu^[2]. Wkrótce potem rozpoczął budowę pałacu w Awinionie^[2] a także mianował pięciu francuskich kardynałów^[1].

Na arenie międzynarodowej był mniej skuteczny – nie zapobiegł wybuchowi wojny stuletniej pomiędzy Anglią a Francją^[1]. Pomimo że początkowo był bliski porozumienia i zniesienia interdyktu z króla Niemiec, Ludwika IV, to nie udało się tego osiągnąć, gdyż sprzeciwili się temu król Francji Filip VI i król Neapolu Robert I^[1].

Poprzez swoich wysłanników rozstrzygnął na korzyść Korony Królestwa Polskiego spór z zakonem krzyżackim w procesie warszawskim w 1339^[2]. Kazimierz Wielki uzyskał jego przychylność obietnicą zrzeczenia się na korzyść papiestwa połowy należnej mu od Zakonu Krzyżackiego sumy, wynikającej z wyroku sądowego z 1321^[4].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 303-306. ISBN 83-06-02633-0.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 110. ISBN 83-7006-437-X.
↑ SEDE VACANTE 1334. California State University, Northridge. [dostęp 2013-02-25]. (ang.).
↑ Norbert Delestowicz, Wojciech Lorek, Robert Tomczak: Poczet wielkich mistrzów krzyżackich w Malborku 1309—1457. Kraków: Avalon, 2018, s. 79. ISBN 978-83-7730-277-4.