Hadrian V, również Adrian V (łac.Hadrianus V właśc. Ottobono Fieschi; ur. ok. 1215[1] w Genui – zm. 18 sierpnia 1276 w Viterbo) – papież w okresie od 11 lipca 1276 do 18 sierpnia 1276[2].
Studiował teologię w Paryżu, nic nie wiadomo jednak by uzyskał jakiś tytuł naukowy[3]. Prawdopodobnie towarzyszył kardynałowi Ottone Tonengo w legacji do Anglii (1237-41)[4]. Po wstąpieniu wuja na tron papieski uzyskał szereg beneficjów. Był kanonikiem kapituł w Paryżu (1244/5-1270) i Reims (1243), dziekanem kapituły w Piacenzy (1247), kanclerzem archidiecezji Reims (1243-1250) oraz archidiakonemBolonii (1244), Parmy (1248-1255) i Reims (1250-1276), posiadał także szereg pomniejszych prebend[5].
Na przełomie 1251/52 jego wuj, Innocenty IV mianował go kardynałem-diakonem S. Adriano; począwszy od 6 lutego 1252 jego imię pojawia się wśród sygnatariuszy bulli papieskich[6]. Był też archiprezbiterembazyliki S. Maria Maggiore (1262—1276). W latach 1265–1268 działał jako legat papieski w Anglii[7]. W Kolegium Kardynałów uchodził początkowo za zwolennika frakcji "angielskiej", tj. opowiadającej się za powierzeniem królestwa Sycylii, kandydatowi z Anglii, jednak po roku 1261 przeszedł na stronę Andegawenów[8]. W 1264 przez krótki czas był gubernatorem Perugii[7]. W 1272 został mianowany protektorem zakonu humiliatów[9].
